ايجاد زمينه‏
چنان كه ياد شد، مواسات و سهيم كردن برادران دينى در مواهب خدادادى زيباترين جلوه ايمان به خدا و روز رستاخيز است و دريغ از شيعه آل محمّد كه به چنين خصلت پسنديده‏اى آراسته نباشد. با كاوشى در فرهنگ اسلام، در مى‏يابيم كه خداوند حكيم، عوامل و انگيزه‏هاى متعددى را فرا راه مؤمنان، نهاده تا به قلّه رفيع مساوات، صعود كنند، از آن جمله:
1- ماه رمضان‏
گر چه با شنيدن نام ماه رمضان، روزه آن ماه مبارك در ذهن تداعى مى‏شود، ولى ماه خدا در روزه خلاصه نمى‏شود و بركات و فرايندهاى بيشمارى با خود دارد كه از چشم تيزبين اهل معرفت مخفى نمى‏ماند، چنانكه امام زين العابدين عليه السلام در دعاى وداع ماه رمضان، شمّه‏اى از آن بركات بيشمار را بر شمرده است.
ماه خدا در سخنان رهبران الهى، به «ماه مواسات» موسوم شده، «1» كه اشاره‏اى ظريف به زمينه سازى آن روزهاى پر معنويت براى جامه عمل پوشاندن به ارزش‏هاى اخلاقى، از جمله مواسات دارد.
مؤمنان روزه دار با امساك از مواهب الهى، ضمن استحكام پيوند معنوى با آفريدگار هستى، به رابطه انسانى با همنوعان و برادران محروم خويش نيز پى مى‏برند و تا حدودى از درد استضعاف آنان آگاه مى‏شوند و از اين رهگذر به دلجويى و دستگيرى از آنان ترغيب شده به مقام مواسات دست مى‏يازند.
2- دعا
مقام مواسات، بس ارجمند و رفيع است و رسيدن به آن را بايد از خدا طلب كرد اين مسأله به حدى جدّى است كه والاترين آفريده خدا، حضرت ختمى مرتبت صلى الله عليه و آله در يكى از دعاهاى بعد از نافله ظهر، خدا را چنين مى‏خواند.
«... وَ ارْزُقْنى‏ مُواساتَ مَنْ قَتَّرْتَ عَلَيْهِ مِنْ رِزْقِكَ ...» «1»
[پروردگارا] مواسات كسى را كه روزى‏اش را در تنگنا قرار داده‏اى نصيب من كن.
3- همنشينى با اهل مواسات‏
اسلام در يك دستور العمل عمومى، به پيروان خويش رهنمود داده است كه همواره تلاش كنند تا با خردمندان و نيكان همنشين باشند و از حشر و نشر با بدكاران بى فرهنگ بپرهيزند، چرا كه خوى و رفتار همنشين- خوب باشد يابد- خواهى نخواهى در انسان تأثير مى‏گذارد. در مورد مواسات، علاوه بر آن دستورالعمل كلى، از امام صادق عليه السلام چنين رسيده است:
«خِصْلَتانِ مَنْ كانَتا فيهِ وَ الَّا فَاعْزُبْ ثُمَّ اعْزُبْ، قيلَ وَ ماهُما؟ قالَ: الصَّلاةُ فى‏ مَواقيتِها وَ الْمُواظَبَةُ عَلَيْها وَ الْمُواساةُ» «2»
دو خصلت اگر در كسى بود، [با او دوستى كن‏] وگرنه از او فاصله بگير، باز هم فاصله بگير! پرسيدند آن دو خصلت كدام است؟ فرمود: نماز اوّل وقت و مواظبت بر آن و مواسات.