ارزش خوشخويى‏
اين صفت زيبا در كلام آسمانى رسول اكرم صلى الله عليه و آله به عنوان سنگين‏ترين عمل در ترازوى قيامت آمده است:
«ما يُوضَعُ فى‏ ميزانِ امْرِءٍ يَوْمَ الْقِيامَةِ افْضَلُ مِنْ حُسْنِ الْخُلْقِ» «3»
روز قيامت، در ترازوى (اعمال) شخص، چيزى برتر از خوشخويى قرار نمى‏گيرد.
حضرت امير عليه السلام نيز آن را بهترين همنشين دانسته و فرموده است:
«حُسْنُ الْخُلْقِ خَيْرُ قَرينٍ» «4»
و در سخن ديگرى آن را سر رشته هر كار نيكى دانسته و فرموده است:
«حُسْنُ الْخُلْقِ رَأْسُ كُلِّ بِرٍّ» «1»
امام صادق عليه السلام نيز اظهار فرموده كه زندگى بدون خوش خلقى، شيرين و گوارا نخواهد بود:
«لا عَيْشَ اهْنَأُ مِنْ حُسْنِ الْخُلْقِ» «2»
اين گونه ارجگذارى و ستايش از «حسن خلق»، اين خوى پسنديده را در رديف مهم‏ترين فضايل انسانى قرار مى‏دهد. و هر انسانى را موظّف مى‏كند تا خود را بدان آراسته سازد و به سهم خود فضاى زيست اجتماعى را گوارا و معطر گرداند و بدينسان همه مردم در محيطى گرم و صميمى به زندگى خويش ادامه دهند.