آراستگى معنوى‏
در بخش پيش دانستيم كه آراستگى بايد براى خدا، مردم و جامعه اسلامى باشد تا ارزشمند و معقول محسوب شود. اين گونه آراستگى هنگامى جلوه كامل مى‏يابد كه با آراستگى معنوى همراه گردد به اين معنا كه فضاى ذهن و دل و محيط زندگى مؤمن نيز با نام و ياد خدا و عمل خالصانه معطر گردد، فكر و سخنش خدايى شود، اخلاق زشت از زندگى‏اش رخت بربندد، كينه و حقد و حسد را از دل خود بيرون بريزد، همراه لباس و سر و صورت مرتب، اعمال و كردارش نيز مرتب شود و به موازاتِ زينتِ ظاهر، به زينت باطن خود بپردازد و اين سخن مولاى موحدان و امام عارفان، امير مؤمنان را تابلو زندگى قرار دهد كه فرمود:
«الْجَمالُ الظَّاهِرُ حُسْنُ الصُّورَةِ، الْجَمالُ الْباطِنُ حُسْنُ السَّريرَةِ» «2»
نيكويى صورت جمال ظاهرى است و نيكويى سيرت، جمال باطنى است.
اگر عطر و ادكلن خوشبو است، راستى و صداقت و اخلاص، خوشبوتر است و اگر چرك و كثافت بدن و لباس، مشام معاشران را مى‏آزارد، بوى گند گناه و معصيت، فرشتگان را اذيت مى‏كند. همان امام به پيروان خود چنين سفارش مى‏كند:
«طَهِّرُوا قُلُوبَكُمْ مِنْ دَرَنِ السَّيِّئاتِ ...» «3»
دل‏هايتان را از چرك گناهان، پاك سازيد.