فرجام عدم رضا
هر كس به قضاى الهى راضى نباشد در حقيقت از مرز سرزمين ايمان خارج شده،وارد وادى كفر گرديده‏است. چه‏اينكه، اگر ما خداوند را يكتا مؤثّر در عالم وجود دانسته، اراده او را بر همه چيز و همه كس غالب مى‏دانيم، پس چرا به حكم و اراده او راضى نباشيم؟!
حضرت على عليه السلام مى‏فرمايد:
«مَنْ لَمْ يَرْضَ بِالْقَضاءِ دَخَلَ الْكُفْرُ دينَهُ» «1»
هر كس به قضا (و قدر خدا) راضى نباشد؛ كفر در دينش راه پيدا كرده است.
از اين رو حقيقت دين و ايمان، تسليم محض در برابر فرمان پروردگار و خشنودى به آن چيزى است كه به امر او در جهان هستى به وقوع مى‏پيوندند. در روايتى، پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله از قول خداوند متعال نقل مى‏كند كه:
«مَنْ لَمْ يَرْضَ بِقَضائى‏ وَ قَدَرى‏ فَلْيَلْتَمِسْ رَبّاً غَيْرى‏» «2»
هر كس نسبت به قضا و قدر من راضى نباشد، (براى خويشتن) پروردگارى غير از من بجويد.