فرجام عدم رضا
هر كس به قضاى الهى راضى نباشد در حقيقت از مرز سرزمين ايمان خارج شده،وارد وادى كفر گرديدهاست. چهاينكه، اگر ما خداوند را يكتا مؤثّر در عالم وجود دانسته، اراده او را بر همه چيز و همه كس غالب مىدانيم، پس چرا به حكم و اراده او راضى نباشيم؟!
حضرت على عليه السلام مىفرمايد:
«مَنْ لَمْ يَرْضَ بِالْقَضاءِ دَخَلَ الْكُفْرُ دينَهُ» «1»
هر كس به قضا (و قدر خدا) راضى نباشد؛ كفر در دينش راه پيدا كرده است.
از اين رو حقيقت دين و ايمان، تسليم محض در برابر فرمان پروردگار و خشنودى به آن چيزى است كه به امر او در جهان هستى به وقوع مىپيوندند. در روايتى، پيامبر اكرم صلى الله عليه و آله از قول خداوند متعال نقل مىكند كه:
«مَنْ لَمْ يَرْضَ بِقَضائى وَ قَدَرى فَلْيَلْتَمِسْ رَبّاً غَيْرى» «2»
هر كس نسبت به قضا و قدر من راضى نباشد، (براى خويشتن) پروردگارى غير از من بجويد.
|