خلاصه درس‏
غيبت و عيب‏جويى از اخلاق ناپسند اجتماعى است؛ غيبت آن است كه درباره مؤمنان چيزى بگوييم كه اگر بشنود ناراحت مى‏شود. عيب‏جويى نيز به معناى تجسّس در زندگى ديگران و يافتن عيب‏ها و زشتى‏هاى آنهاست. عيب‏جويى در برخى موارد، مقدّمه غيبت مى‏شود.در آيات و روايات از غيبت به شدت نكوهش شده و مؤمنان را از آلوده شدن به آن بازداشته‏اند.همچنين انگيزه‏هاى متعددى را براى غيبت كردن ذكر نموده‏اند. بررسى عواقب ناگوارِ غيبت، آدمى را از ارتكاب چنين رذيله‏اى بازمى‏دارد.عيب‏جويى نيز در فرهنگ اسلامى مورد نهى و نكوهش قرار گرفته و از مؤمنان خواسته شده به جدّ از آن خوددارى ورزند، چنان‏كه از آنان خواسته شده كه در قالب امر به معروف و نهى از منكر، فراهم ساختن زمينه‏هاى تربيت و تعليم و تبليغات دينى، همچنين اصلاح عيوب خويش، به جنگ منكرات بروند.انتقاد سازنده، با افشاگرى و رسواسازى و عيب‏جويى تفاوت دارد و نه تنها زشت نيست بلكه محبوب و مجاز نيز هست.