اهميّت ايثار در آيات و روايات‏
قرآن كريم با بيان شواهد و نمونه‏ها، ايثار را در ابعاد مختلف ستوده است، از جمله:
درباره ايثار جانى حضرت على عليه السلام مى‏فرمايد:
«وَ مِنَ النَّاسِ مَنْ يَشْرى‏ نَفْسَهُ ابْتِغاءَ مَرْضاتِ اللَّهِ» «1»
و بعضى از مردم براى به دست آوردن خشنودى خدا جان خويش را فدا مى‏كنند.
و در جاى ديگر ايثار مالى خاندان پيامبر صلى الله عليه و آله را چنين مى‏ستايد:
«وَ يُطْعِمُونَ الطَّعامَ عَلى‏ حُبِّهِ مِسْكيناً وَ يَتيماً وَ اسيراً» «2»
غذاى خويش را با آنكه آن را دوست دارند، به مسكين و يتيم و اسير مى‏خورانند.
همچنين از «انصار»- كه در حال فقر، از برادران مهاجر خود، با تقسيم اموال و خانه‏هاى خويش پذيرايى كردند و آنان را بر خود مقدّم داشتند- اين‏گونه تمجيد مى‏كند:
«وَ يُؤْثِرُونَ عَلى‏ انْفُسِهِمْ وَ لَوْ كانَ بِهِمْ خَصاصَةٌ» «3»
ديگران را بر خود مقدم مى‏دارند، هر چند خود، فقير و نيازمند باشند.
در روايات معصومين عليهم السلام نيز ايثار به عنوان «خوى و خصلت ابرار و برگزيدگان الهى، نيكوترين احسان و عالى‏ترين مرتبه ايمان» شمرده شده است، چنان كه امير مؤمنان عليه السلام فرمود:
«الْايثارُ سَجِيَّةُ الْابْرارِ وَ شيمَةُ الْاخْيارِ» «4»
ايثار خوى نيكوكاران و شيوه نيكان است.
در جاى ديگر فرمود:
«الْايثارُ احْسَنُ الْاحْسانِ وَ اعْلى‏ مَراتِبِ الْايمانِ» «5»
ايثار نيكوترين احسان و بالاترين مراتب ايمان است.
همان‏گونه كه ذكر شد، در امور نظامى بيشتر ايثار جانى مطرح است. كسى كه جان بر كف از اسلام و مرزهاى اسلامى دفاع مى‏كند، خود را به آب و آتش مى‏زند و چه بسا خون پاكش در راه پاسدارى از اسلام و ارزش‏هاى اسلامى ريخته مى‏شود، بالاترين درجه ايثار را داشته و محبوب‏ترين مقام را نزد خدا دارد؛ چنان كه رسول خدا صلى الله عليه و آله درباره ارزش خون‏هاى پاك شهيدان راه خدا مى‏فرمايد:
«ما مِنْ قَطْرَةٍ احَبُّ الَى اللَّهِ عَزَّوَجَلَّ مِنْ قَطْرَةِ دَمٍ فى‏ سَبيلِ اللَّهِ» «1»
هيچ قطره‏اى در پيشگاه خداوند، محبوب‏تر از قطره خونى كه در راه خدا ريخته مى‏شود، نيست.
همچنين ارزش ايثار و پاسدارى از مرزهاى اسلامى را اين‏گونه بيان مى‏كند:
«رِباطُ يَوْمٍ فى‏ سَبيلِ اللَّهِ خَيْرٌ مِنَ الدُّنْيا وَ ما عَلَيْها» «2»
يك روز مرزدارى در راه خدا از دنيا و آنچه در آن است، بهتر مى‏باشد.