خلاصه درس
انسانها بهطور معمول دچار اشتباه و خطا مىشوند و به همنوعان خود جفا مىكنند. اگر همه درصدد انتقامجويى برآيند و آزار و جفاى ديگرى را تلافى كنند، وضعيت نابهنجارى پيش مىآيد؛ امّا فضايل اخلاقى از جمله عفو و گذشت، مانع از پيش آمدن اين وضعيت مىشود. به همين دليل آن را يكى از ضرورتهاى زندگى اجتماعى برشمردهاند.در آيات قرآن و روايات معصومين، بسيار از عفو و گذشت تمجيد شده و به مسلمانان رهنمود دادهاند كه اين خصلت زيبا را در خود تقويت كنند.عفو و گذشت بايد جنبه تربيتى داشته باشد و اگر سبب جرأت بيشتر خطا كار شود، پسنديده نيست چنان كه جرم و جنايت و در جايى كه حقوق مردم پايمال مىگردد، قابل اغماض نيست. رهبران معصوم نيز اگر كسى نسبت به شخص آنان مرتكب خطا مىشد از او درمىگذشتند ولى مجرمان اجتماعى را حتماً مجازات مىكردند، عفو و مدارا، در بسيارى از موارد، به هم نزديكاند و گاه مدارا، نتيجه عفو است.
عفو الهى، نصرت خدا، طول عمر، دوام حكومت، از بين رفتن كينهها، عزت دنيا و آخرت، رهايى از دوزخ و پاداش بسيار، از آثار ارزنده عفو و بخشش است.
|