1. تعريف كرامت و بزرگوارى‏
كرامت به‏معناى عزيزى و بزرگوارى «1»، نفيس گرديدن و با عزت شدن «2»، اخلاق و كارهاى پسنديده «3» و ضد پستى و فرومايگى «4»، معنا شده است. در فرهنگ اسلامى نيز به‏عنوان يك ويژگى ارزشمند اخلاقى مورد توجه قرار گرفته و به‏معناى اخلاق پسنديده و بزرگوارانه‏اى آمده كه در برابر هرگونه پستى و زبونى- به‏ويژه گناه- قرار دارد.امام على (ع) در يكى از سخنان خويش به معناى كرامت اشاره كرده مى‏فرمايد: «الْكَرَمُ، حُسْنُ السَّجِيَّةِ وَاجْتِنابُ الدَّنِيَّةِ» «5»كرامت، اخلاق نيك و دورى از هرگونه پستى و فرومايگى است.
در سخنى ديگر، حقيقت كرامت را اين‏گونه بازگو نموده است: «فَانَّ الشُّحَّ بِالنَّفْسِ حَقيقَةُ الْكَرَمِ» «6»حقيقت كرامت، خويشتن‏دارى [از هوا و هوس و ارتكاب حرام‏] است.در جاى ديگر، كرامت را دورى كردن از گناه دانسته مى‏فرمايد: «انَّمَا الْكَرَمُ التَّنَزُّهُ مِنَ الْمَعاصى‏» «1»كرامت، دورى كردن از گناهان است.بنابراين، در واژه كرامت دو معناى اساسى نهفته است: يكى بزرگوارى و ديگرى دورى از هر گونه پستى، خوارى و گناه.