1. تعريف كرامت و بزرگوارى
كرامت بهمعناى عزيزى و بزرگوارى «1»، نفيس گرديدن و با عزت شدن «2»، اخلاق و كارهاى پسنديده «3» و ضد پستى و فرومايگى «4»، معنا شده است. در فرهنگ اسلامى نيز بهعنوان يك ويژگى ارزشمند اخلاقى مورد توجه قرار گرفته و بهمعناى اخلاق پسنديده و بزرگوارانهاى آمده كه در برابر هرگونه پستى و زبونى- بهويژه گناه- قرار دارد.امام على (ع) در يكى از سخنان خويش به معناى كرامت اشاره كرده مىفرمايد: «الْكَرَمُ، حُسْنُ السَّجِيَّةِ وَاجْتِنابُ الدَّنِيَّةِ» «5»كرامت، اخلاق نيك و دورى از هرگونه پستى و فرومايگى است.
در سخنى ديگر، حقيقت كرامت را اينگونه بازگو نموده است: «فَانَّ الشُّحَّ بِالنَّفْسِ حَقيقَةُ الْكَرَمِ» «6»حقيقت كرامت، خويشتندارى [از هوا و هوس و ارتكاب حرام] است.در جاى ديگر، كرامت را دورى كردن از گناه دانسته مىفرمايد: «انَّمَا الْكَرَمُ التَّنَزُّهُ مِنَ الْمَعاصى» «1»كرامت، دورى كردن از گناهان است.بنابراين، در واژه كرامت دو معناى اساسى نهفته است: يكى بزرگوارى و ديگرى دورى از هر گونه پستى، خوارى و گناه.
|