ج. غيرت ملّى‏
مراد از غيرت ملّى، احساس مسئوليت در برابر تماميت ارضى كشور اسلامى و دلسوزى و حمايت از مسلمانان و عزّت و شرف آنان است كه به شكلى با «غيرت دينى» و «غيرت ناموسى» نيز پيوند دارد.وطن‏دوستى و مشاركت در دفاع از ميهن و هم‏ميهنان، با سرشت انسانى عجين است و به‏طور مسلّم نظر اسلام نيز مؤيّد آن است: «حُبُّ الْوَطَنِ مِنَ الْايمانِ» «2»وطن دوستى، از ايمان است.پس از جنگ صفّين و فتنه حكميّت، نيروهاى معاويه يك سلسله عمليات ايذايى در نوار مرزى و شهرهاى تحت فرمان امير مؤمنان، على (ع)، انجام دادند. آن حضرت از چنين جسارتى بسيار دلگير شد و با جدّيت از نيروهاى خويش خواست كه به اين حملات پاسخ دهند و پس از آنكه مطّلع گرديد ضحاك بنى‏قيس به زائران خانه خدا حمله كرده و اموالشان را به غارت برده است، به مردم فرمود: «... لا يُدْرَكُ الْحَقُّ الَّا بِالْجِدِّ اىَّ دارٍ بَعْدَ دارِكُمْ تَمْنَعُونَ وَ مَعَ اىِّ امامٍ بَعْدى‏ تُقاتِلُونَ ...» «3»حق، جز در سايه تلاش و كوشش به‏دست نمى‏آيد، پس از [تصرف و غارت‏] اين ميهن از چه ديارى دفاع خواهيد كرد و بعد از من، همراه كدام پيشوا خواهيد جنگيد؟امام خمينى (ره) نيز دراين باره چنين فتوا داده است:اگر دشمنى به كشور اسلامى يا مرزهاى آن حمله كند و اسلام و جامعه اسلامى مورد خطر قرار گيرد، بر مسلمانان واجب است كه به هر وسيله ممكن و با بذل جان و مال از آن دفاع كنند. «1»