الف. قدرت و ثروت‏
مستى قدرت و ثروت، چشم دل مرفّهين بى‏درد و قدرتمندان خيره‏سر را كور مى‏كند. در نتيجه آنان صاحب نعمت حقيقى را فراموش كرده بر ضد اوامر او و منافع مردم، دست به طغيان و سركشى مى‏زنند: «انَّ الْانْسانَ لَيَطْغى‏ انْ رَءاهُ اسْتَغْنى‏» «1»همانا انسان وقتى ببيند بى‏نياز گشته، طغيان مى‏ورزد.