الف. دنيادوستى و رفاهطلبى
انسان دنيادوست و رفاهطلب، به سبب وابستگى عميقى كه به زندگى مادى دنيا و جلوههاى ظاهرى آن دارد، هر زمان كه احساس كند تن دادن به دستورهاى فرماندهى، منافع مادى و رفاه او را به خطر مىاندازد، از امتثال امر شانه خالى كرده دستور فرمانده را زير پا خواهد گذاشت.خداى متعال اينگونه انسانها را مورد نكوهش قرار داده مىفرمايد: «... ما لَكُمْ إذا قيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فى سَبيلِ اللَّهِ اثَّاقَلْتُمْ الَى الْأَرْضِ أَرَضيتُمْ بِالْحَيوةِ الدُّنْيا مِنَ الْاخِرَةِ فَما مَتاعُ الْحَيوةِ الدُّنْيا فِى الْاخِرَةِ إلَّا قَليلٌ» (توبه: 38)چرا هنگامى كه به شما گفته مىشود براى جنگ در راه خدا بسيج شويد، گويى به زمين چسبيدهايد؟ آيا به جاى زندگى اخروى به زندگى دنيا راضى شدهايد؟ كالاى اين دنيا در برابر كالاى آن دنيا جز اندكى هيچ نيست.در جنگ احد با پايان گرفتن نبرد و مشخص شدن علت شكست، محافظان تنگه كه به خاطر ترك موضع خود مورد موآخذه قرار گرفته بودند، در جواب گفتند: «ترسيديم از غنايم محروم شويم.» «1»سخن اين افراد، نمايانگر آن استكه دنيادوستى عدّهاى از نيروها مىتواند سرنوشت جنگ را تغيير داده آن را به سود دشمن به پايان برساند.
|