5. جايگاه مكتبى شهادت‏طلبى‏
شهادت‏طلبى در فرهنگ ائمّه و اهل بيت (ع) جايگاه خاصى دارد. امامان معصوم (ع) نه‏تنها هنگام نبرد و در ميدان جنگ، بلكه در زمان صلح و در سراسر حيات خود شهادت را از خداوند مى‏طلبيدند و آن را با سياست مى‏آميختند؛ چنان‏كه حضرت على (ع) در پايان عهدنامه مالك اشتر نوشت: «... وَ انْ يَخْتِمَ لى‏ وَ لَكَ بِالسَّعادَةِ وَالشَّهادَةِ وَ انَّا الَيْهِ راجِعُونَ» «2»و از خدا مى‏خواهم كه كار من و تو را به سعادت به پايان برساند و شهادت را نصيبمان گرداند.امام سجاد (ع) در نيايش خود مى‏گويد: «... حَمْداً نَسْعَدُ بِهِ فِى السَّعادَةِ مِنْ اوْلِيائِهِ وَ نَصيرُ بِهِ فى‏ نَظْمِ الشُّهَداءِ بِسُيُوفِ اعْدائِهِ» «3» [خداوند را مى‏ستاييم‏] ستايشى كه با آن، همراه نيك بختان روى نيك‏بختى بينيم و در شمار دوستان او درآييم و به شهدا كه با شمشير دشمنانش به شهادت رسيده‏اند بپيونديم و در جمع آنان باشيم.