4. شهادت‏طلبى‏
از ديگر ويژگى‏هاى اخلاقى افراد نظامى، روحيه شهادت طلبى است. بدين معنا كه انسان، هستى خود را امانتى از جانب خدا تلقّى كند، او را مالك مطلق و خود را مملوك بداند، از خويشتن دست بشويد و رضايت خدا را بجويد و در همه حال به‏ويژه در ميدان جنگ و به‏هنگام تهاجم، خود را در زير سايه رحمت خاصّ الهى ببيند. شهادت‏طلب بودن، هرگز به‏معناى نفى تفكّر در اصول و فنون جنگ و پيكار و ناديده گرفتن مطالعه بنيادين در راههاى كسب فتح و پيروزى نيست؛ يعنى يك سلحشور مؤمن نبايد تنها به شهادت بينديشد، بلكه بايد در مورد فتح و ظفر نيز تدبّر كند و به ضرورتهاى نظامى و تسليحاتى اهميّت فراوان دهد. همچنين براى حفظ جان خود بكوشد و به فعّاليت و مقاومت روانى ادامه دهد و با عشق و علاقه گام بردارد تا سرانجام خداوند «احْدَى الْحُسْنَيَيْنِ» را نصيب وى گرداند. حضرت على (ع) هنگام تشويق نيروهاى خود براى حمله به دشمن فرمود: «طيبُوا عَنْ انْفُسِكُمْ نَفْساً وَامْشُوا الَى الْمَوْتِ مَشْياً سُجُحاً» «1»خود را خرّم و سرخوش داريد و با آسانى و سبك‏جانى به‏سوى مرگ گام برداريد.