ج. ذكر عملى
ذكر عملى به اين معناست كه ذاكر در شؤون زندگى و تصميمگيريهاى فردى و اجتماعى به ياد خدا و در صدد كسب رضاى او باشد. دستورهاى او را انجام دهد و گِرد اعمال ناروا نگردد. در اين صورت همه اعمال او با ياد خدا انجام مىپذيرد و در واقع او با عمل خود، ياد خدا را زنده كرده و زندگىاش نيز رنگ خدايى مىگيرد.اين مرحله از ذكر نسبت به مرحله دوّم از ارزش بالاترى برخوردار است.
مؤمنان و پيروان واقعى دين خدا به چنين مقامى نايل شده و با ياد خدا روح و جان خويش را مىآرايند امّا نايل شدن بهاين مرتبه از ذكر كارى بس دشوار است. امامباقر (ع) مىفرمايد:يكى از سختترين كارهاى بندگان، ذكر خدا در هر حال است و آن چنين است كه هنگام عزم بر معصيت، ياد خدا ميان او و آن گناه مانع مىشود و اين (تفسير) كلام خداست كه مىفرمايد: «انَّ الَّذينَ اتَّقَوْا اذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَاذا هُمْ مُبْصِرونَ» «1» (اعراف: 201)
|