ج. ذكر عملى‏
ذكر عملى به اين معناست كه ذاكر در شؤون زندگى و تصميم‏گيريهاى فردى و اجتماعى به ياد خدا و در صدد كسب رضاى او باشد. دستورهاى او را انجام دهد و گِرد اعمال ناروا نگردد. در اين صورت همه اعمال او با ياد خدا انجام مى‏پذيرد و در واقع او با عمل خود، ياد خدا را زنده كرده و زندگى‏اش نيز رنگ خدايى مى‏گيرد.اين مرحله از ذكر نسبت به مرحله دوّم از ارزش بالاترى برخوردار است.
مؤمنان و پيروان واقعى دين خدا به چنين مقامى نايل شده و با ياد خدا روح و جان خويش را مى‏آرايند امّا نايل شدن به‏اين مرتبه از ذكر كارى بس دشوار است. امام‏باقر (ع) مى‏فرمايد:يكى از سخت‏ترين كارهاى بندگان، ذكر خدا در هر حال است و آن چنين است كه هنگام عزم بر معصيت، ياد خدا ميان او و آن گناه مانع مى‏شود و اين (تفسير) كلام خداست كه مى‏فرمايد: «انَّ الَّذينَ اتَّقَوْا اذا مَسَّهُمْ طائِفٌ مِنَ الشَّيْطانِ تَذَكَّرُوا فَاذا هُمْ مُبْصِرونَ» «1» (اعراف: 201)