8. تقديس قرآن‏
خداوند درباره قرآن مى‏فرمايد:
«لا يَأْتيهِ الْباطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزيلٌ مِنْ حَكيمٍ حَميدٍ» (فُصلت: 42)نه از پيش روى قرآن باطل راه يابد و نه از پس آن، [چرا كه‏] از جانب خداوندى حكيم و ستودنى نازل شده است.همچنين خداوند براى اين كتاب مقدس حريم و قداست قائل شده و فرموده است: «لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ» (واقعه: 79)علّامه طباطبايى (ره) در تفسير اين آيه مى‏نويسد:كلام در سياق بزرگداشت امر قرآن است. مى‏خواهد قرآن را تجليل كند و از همين جا مى‏فهميم كه منظور از مسّ قرآن دست‏كشيدن به خطوط آن نيست «3» بلكه علم به معارف آن است كه جز پاكان خلق، كسى به معارف آن عالم نمى‏شود ... و منظور از مطهّرون كسانى هستند كه خداى تعالى دلهايشان را از هر رجس و پليدى، يعنى از رجس گناهان و پليدى ذنوب پاك كرده ....» «4»نتيجه اينكه قرآن كتاب حقى است كه هرگز باطل بدان راه نمى‏يابد و كتاب مقدّسى است كه جز پاكان و وارستگان از پليدى ظاهرى و باطنى، به حريم مقدّسش هدايت نمى‏شوند. بنابراين، وظيفه هر مسلمانى‏است كه حريم و قداست كتاب خدا را پاس دارد.پيامبر و ائمه (ع) بيش از ديگران به چنين وظيفه خطير آگاه بودند و به آن عمل مى‏كردند و در سخن و سيره خويش به تجليل و تقديس قرآن مى‏پرداختند.رسول اكرم (ص) مى‏فرمايد: «فَضْلُ الْقُرانِ عَلى‏ سائِرِ الْكَلامِ كَفَضْلِ اللَّهِ عَلى‏ خَلْقِهِ» «1»برترى قرآن بر سخنهاى ديگر، همچون برترى خدا بر آفريدگان اوست.حضرت صادق (ع) از پيامبر (ص) نقل كرده كه آن حضرت به مردم فرمود:راه قرآن را تميز نماييد. گفتند: راه قرآن كدام است؟ فرمود: دهانهايتان. پرسيدند: چگونه؟پاسخ داد: با مسواك زدن. «2»پيامبر به جهت نگاه داشتن احترام قرآن، در زمانى كه بدنش نياز به غسل داشت، قرآن نمى‏خواند. «3»