8. تقديس قرآن
خداوند درباره قرآن مىفرمايد:
«لا يَأْتيهِ الْباطِلُ مِنْ بَيْنِ يَدَيْهِ وَ لا مِنْ خَلْفِهِ تَنْزيلٌ مِنْ حَكيمٍ حَميدٍ» (فُصلت: 42)نه از پيش روى قرآن باطل راه يابد و نه از پس آن، [چرا كه] از جانب خداوندى حكيم و ستودنى نازل شده است.همچنين خداوند براى اين كتاب مقدس حريم و قداست قائل شده و فرموده است: «لا يَمَسُّهُ إِلَّا الْمُطَهَّرُونَ» (واقعه: 79)علّامه طباطبايى (ره) در تفسير اين آيه مىنويسد:كلام در سياق بزرگداشت امر قرآن است. مىخواهد قرآن را تجليل كند و از همين جا مىفهميم كه منظور از مسّ قرآن دستكشيدن به خطوط آن نيست «3» بلكه علم به معارف آن است كه جز پاكان خلق، كسى به معارف آن عالم نمىشود ... و منظور از مطهّرون كسانى هستند كه خداى تعالى دلهايشان را از هر رجس و پليدى، يعنى از رجس گناهان و پليدى ذنوب پاك كرده ....» «4»نتيجه اينكه قرآن كتاب حقى است كه هرگز باطل بدان راه نمىيابد و كتاب مقدّسى است كه جز پاكان و وارستگان از پليدى ظاهرى و باطنى، به حريم مقدّسش هدايت نمىشوند. بنابراين، وظيفه هر مسلمانىاست كه حريم و قداست كتاب خدا را پاس دارد.پيامبر و ائمه (ع) بيش از ديگران به چنين وظيفه خطير آگاه بودند و به آن عمل مىكردند و در سخن و سيره خويش به تجليل و تقديس قرآن مىپرداختند.رسول اكرم (ص) مىفرمايد: «فَضْلُ الْقُرانِ عَلى سائِرِ الْكَلامِ كَفَضْلِ اللَّهِ عَلى خَلْقِهِ» «1»برترى قرآن بر سخنهاى ديگر، همچون برترى خدا بر آفريدگان اوست.حضرت صادق (ع) از پيامبر (ص) نقل كرده كه آن حضرت به مردم فرمود:راه قرآن را تميز نماييد. گفتند: راه قرآن كدام است؟ فرمود: دهانهايتان. پرسيدند: چگونه؟پاسخ داد: با مسواك زدن. «2»پيامبر به جهت نگاه داشتن احترام قرآن، در زمانى كه بدنش نياز به غسل داشت، قرآن نمىخواند. «3»
|