7. عشق به قرآن
كلام معشوق نزد عاشق بسيار شيرين، شنيدنى و خواندنىاست. پيامبر و امامان (ع) عاشقان واقعى خدا بودند و از لابلاى آيههايش آفريننده را جست و جو مىكردند و با هر آيتى قدمى به جانب يار نزديكتر مىشدند. چرا كه قرآن را مظهر تجلّى يار مىدانستند و بر اين اعتقاد بودند كه: «فَتَجَلَّى لَهُمْ سُبْحانَهُ فى كِتابِهِ مِنْ غَيْرِ أَنْ يَكُونُوا رَأَوْهُ» «4»خداى سبحان در كتاب خويش [قرآن]، بىآنكه او را ببينند، براى بندگان تجلّى كرد.امير مؤمنان (ع) مىفرمايد:رسول خدا (ص) سوره «اعلى» را دوست مىداشت. «1»سخن مزبور بدين معناست كه اشتياق آن حضرت به اين سوره، بروز و نمود بيشترى داشته است. ابن عباس مىگويد:
روزى پيامبر (ص) به من فرمود: برايم قرآن بخوان! من هم شروع به تلاوت سوره «نساء» كردم، تا اينكه به آيه «فَكَيْفَ إِذا جِئْنا مِنْ كُلِّ أُمَّةٍ بِشَهيدٍ ...» (نساء: 41) رسيدم، كه در اين هنگام چشمان آن بزرگوار پر از اشك شد و فرمود فعلًا بس است. «2»
|