1. دعا و نيايش‏
دعا ريشه در فطرت آدمى دارد؛ چنان‏كه اعتقاد به خدا و يگانگى او نيز امرى فطرى و وجدانى است: «وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمواتِ وَالْارْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ» (زمر: 38)و اگر از آنها بپرسى: «چه كسى آسمانها و زمين را آفريده؟» حتماً مى‏گويند: «خدا!»
قرآن كريم براى تبيين اين مطلب، تشبيه جالبى به كار برده و انسانهايى‏را مثال‏مى‏زند كه سوار بر كشتى، در وسط دريا دچار طوفان سهمگين گرديده هيچ گونه منجى و پناهگاهى براى خويش نمى‏يابند. آنگاه است كه از صميم جان و باطن خويش متوجّه خداوند شده او را مى‏خوانند و نجات خويش را از او درخواست مى‏كنند. «فَاذا رَكِبُوا فِى الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدَّينَ» (عنكبوت: 65)
هنگامى‏كه سوار بر كشتى شوند، خدا را با اخلاص مى‏خوانند [و غير او را فراموش مى‏كنند].