1. دعا و نيايش
دعا ريشه در فطرت آدمى دارد؛ چنانكه اعتقاد به خدا و يگانگى او نيز امرى فطرى و وجدانى است: «وَ لَئِنْ سَأَلْتَهُمْ مَنْ خَلَقَ السَّمواتِ وَالْارْضَ لَيَقُولُنَّ اللَّهُ» (زمر: 38)و اگر از آنها بپرسى: «چه كسى آسمانها و زمين را آفريده؟» حتماً مىگويند: «خدا!»
قرآن كريم براى تبيين اين مطلب، تشبيه جالبى به كار برده و انسانهايىرا مثالمىزند كه سوار بر كشتى، در وسط دريا دچار طوفان سهمگين گرديده هيچ گونه منجى و پناهگاهى براى خويش نمىيابند. آنگاه است كه از صميم جان و باطن خويش متوجّه خداوند شده او را مىخوانند و نجات خويش را از او درخواست مىكنند. «فَاذا رَكِبُوا فِى الْفُلْكِ دَعَوُا اللَّهَ مُخْلِصينَ لَهُ الدَّينَ» (عنكبوت: 65)
هنگامىكه سوار بر كشتى شوند، خدا را با اخلاص مىخوانند [و غير او را فراموش مىكنند].
|