ب. مجازات دنيوى‏
امام على (ع) يكى از كارگزاران خود را كه از بيت‏المال سوء استفاده كرده بود، توبيخ مى‏كند و به او مى‏نويسد:از خدا بترس و اموال اين مردم را كه براى خود برده‏اى برگردان. اگر اين كار را نكنى و خدا مرا بر تو توانا گرداند و به تو دسترسى پيدا كنم، در كيفر رساندن تو نزد خدا عذر دارم و تو را با شمشيرم كه كسى را با آن نزده‏ام مگر آنكه در آتش داخل شده، خواهم زد. به خدا سوگند! اگر حسن و حسين (ع) آنچه را تو كردى، انجام داده بودند، با ايشان صلح و آشتى نمى‏كردم و از من به خواهشى نمى‏رسيدند، تا اينكه حق را از آنان بستانم و باطلى را كه به ستمشان پديد آمده، نابود گردانم. «2»در جاى ديگر، خطاب به زياد بن أبيه، جانشين عبدالله بن عباس، مى‏فرمايد:خداى را سوگند! سوگندى مؤكّد و راست، كه اگر به من گزارش رسد كه در بيت‏المال مسلمين از تو خيانتى كوچك يا بزرگ سر زده است، چنان برخورد سختى از من بينى كه اندك مال و درمانده از هزينه عيال مانى و خوار و پريشانحال گردى. «3»