7. خاستگاه شجاعت‏
بى‏شك شجاعت از شريف‏ترين ملكات نفسانى است. آنان‏كه از قوّت قلب و عزّت نفس برخوردارند، در صحنه‏هاى نبرد چون كوهى استوارند و تزلزلى در آنها پديد نمى‏آيد. تهديد و رعد و برق دشمن ذرّه‏اى از استوارى آنان نمى‏كاهد. امام على (ع) اين صفت خود را چنين بيان مى‏كند:اگر همه عالم شمشير كشند و پشت به پُشت يكديگر دهند و به من يورش آورند، در حال من سر مويى تفاوت نمى‏كند. «2»امام صادق (ع) مى‏فرمايد: «جُبِلَتِ الشَّجاعَةُ عَلى‏ ثَلاثَةِ طَبائِعَ: ... وَالْانْفَةِ مِنَ الذُّلِّ» «3»شجاعت بر سه خصلت سرشته شده‏است كه [عزّت نفس و] ننگ داشتن از ذلّت يكى‏از آنهاست.عباس بن على (ع)، در روز عاشورا و در موقعيت حسّاسى كه دست راستش قطع شده بود، با كمال شجاعت، به نبرد خود ادامه مى‏داد و شمشير زنان و رجزگويان به پيش مى‏تاخت و گاهى با صداى رسا رجزى مى‏خواند كه حكايت از هدف عالى، همّت بلند و عزت نفس وى داشت:به خدا سوگند، گرچه شما دست راستم را قطع كرديد، ولى همچنان از دين و پيشواى صادقم و از نوه پيامبر پاك و امين حمايت خواهم كرد. «4»