ريشه صبر
يقين به خدا، دين و نويدهاى او، تكيه گاه استوار صبر است. كسى كه به خدا، پيامبران و رستاخيز ايمان دارد و وعده‏هاى الهى را تخلّف‏ناپذير مى‏داند و باور دارد كه فرجام به دست خدا و عاقبت نيك از آن متّقيان است، در برابر همه مشكلات و ناملايمات، شكيبايى مى‏ورزد و هرگز ميدان تلاش و كوشش و سنگر جهاد و دفاع را خالى نمى‏گذارد، چنان كه امام صابران، اميرمؤمنان عليه السلام مى‏فرمايد: «اصْلُ الصَّبْرِ حُسْنُ الْيَقينِ بِاللَّهِ» «2»ريشه صبر، يقين محكم به خداست.از سوى ديگر، مؤمن، با ايمان آوردن به درستى راهى كه برگزيده است، نتيجه مى‏گيرد كه راه دشمنان خدا نادرست، باطل و نابودشدنى است و سرانجام، آنچه جاويد و استوار خواهد ماند، دين خدا و پيروان واقعى آن است. از اين رو، عزمش را جزم كرده، با توان و اميدى بيشتر به رويارويى با مشكلات مى‏پردازد و در نتيجه آينده‏اى روشن در انتظارش خواهد بود. او، يقين دارد كه در پى سختى‏هاى زودگذر، سعادت پايدار نصيبش خواهد گشت؛ چنان كه همان امام همام عليه السلام مى‏فرمايد: «مَرَارَةُ الصَّبْرِ تُذْهِبُها حَلاوَةُ الظَّفَرِ» «3»شيرينى پيروزى، تلخى شكيبايى را مى‏زدايد.