درس ششم: صبر و پايدارى‏

«صبر» در فارسى، مرادف شكيبايى، خويشتن‏دارى، دوام و ثبات است. «1» راغب اصفهانى آن را چنين شرح كرده است: «صبر، واداشتن خويش است به آنچه مقتضاى دين و خرد است و نگهدارى آن است از آنچه نزد شرع و عقل ناپسند است.» «2»صبر از مفاهيم انقلابى، سازنده و پوياست كه مؤمن را در مبارزه و رويارويى با مشكلات طبيعى و غيرطبيعى يارى مى‏رساند و زمينه انديشه و شكوفايى را برايش فراهم مى‏سازد. تفسير صبر به ستم پذيرى، توسرى خورى، از حق خود گذشتن و مانند آن، در واقع تحريف معناى اين واژه است.على عليه السلام در اهميت صبر مى‏فرمايد: «الصَّبْرُ خَيْرُ جُنُودِ الْمُؤْمِنِ» «3»صبر، بهترين لشكر مؤمن است.