ج- غيرت ملّى‏
مراد از «غيرت ملّى» احساس مسؤوليت در برابرِ تماميت ارضى كشور اسلامى و دلسوزى و حمايت از هموطنان و عزت و شرف آنان است كه به گونه‏اى با غيرت دينى و غيرت ناموسى نيز پيوند دارد.ناگفته پيداست كه «ملّى گرايى» به معناى اصطلاحى‏اش از نظر اسلام محكوم و نامعقول است، ولى وطن دوستى و مشاركت در دفاع از ميهن و هم ميهنان، حسّى است كه در سرشت انسانى عجين است و از سوى اسلام نيز به رسميت شناخته شده است.روايت زير گواه اين حقيقت است: «حُبُّ الْوَطَنِ مِنَ الْايمانِ» «2»وطن دوستى، از ايمان است.پس از جنگ صفّين و فتنه حكميّت، افراد تحت امر معاويه يك سلسله عمليات‏ايذايى در نوار مرزى و شهرهاى تحت فرمان اميرمؤمنان عليه السلام انجام دادند، آن حضرت از چنين جنايتى بسيار دلگير شد و با جديّت از نيروهاى خويش خواست كه به اين حمله‏ها پاسخ دهند و پس از آن كه شنيد ضحاك بن قيس به زائران خانه خدا حمله كرده و اموالشان را به غارت برده است، به مردم فرمود: «.. لا يُدْرَكُ الْحَقُّ الَّا بِالْجِدِّ اىَّ دارٍ بَعْدَ دارِكُمْ تَمْنَعُونَ وَ مَعَ اىِّ امامٍ بَعْدى‏ تُقاتِلُونَ ...» «1»
حق، جز در سايه تلاش و كوشش به دست نمى‏آيد، پس از [تصرف و غارت‏] اين ميهن از چه ديارى دفاع خواهيد كرد و بعد از من، همراه كدام پيشوا خواهيد جنگيد؟امام خمينى قدس سره، در اين باره نيز چنين فتوا داده است:اگر دشمنى به كشور اسلامى يا مرزهاى آن حمله كند و اسلام و جامعه اسلامى مورد خطر قرار گيرد، بر مسلمانان واجب است كه به هر وسيله ممكن و با بذل جان و مال از آن دفاع كنند. «2»