مقام دوستى كنندگان در راه خدا
دوستى و دشمنى در راه خدا، علاوه بر تنظيم زندگى انسان در اين دنيا بر محور امر خدا، در واقع بذرى است كه ثمره ارزشمند آن بيشتر در آن دنيا تجلى مى‏كند؛ چنان كه رسول خدا صلى الله عليه و آله مى‏فرمايد: «يُنْصَبُ لِطائِفَةٍ مِنَ النَّاسِ كَراسِىُّ حَوْلَ الْعَرْشِ يَوْمَ الْقِيامَةِ وُجوهُهُمْ كَالْقَمَرِ لَيْلَةَ الْبَدْرِ يَفْزَعُ النَّاسُ وَ لا يَفْزَعُونَ وَ يَخافُ النَّاسُ وَ لا يَخافُونَ هُمْ اوْلِياء اللَّهِ لا خَوْفٌ عَلَيْهِمْ وَلاهُمْ يَحْزَنُونَ فَقيلَ مَنْ هُمْ يا رَسُولَ اللَّهِ؟ قال: هُمُ الْمُتَحابُّونَ فىِ اللَّهِ» «1»در روز قيامت، صندلى هايى در اطراف عرش الهى براى گروهى از مردم نصب مى‏كنند.صورت همه آنان همانند ماه شب چهارده نورانى است. تمامى مردم اندوهگينند، ولى آنان اندوهى ندارند. مردم مى‏ترسند و آنان نمى‏ترسند. آنان اولياى خدايند كه هيچ ترس و غمى ندارند. از رسول خدا صلى الله عليه و آله پرسيدند: «اينان چه كسانى هستند؟» فرمود: «كسانى هستند كه در راه خدا دوستى مى‏كنند.»