درس هفدهم: عفّت و پاكدامنى‏

نيروى جنسى، يكى از نعمت‏هاى ارزشمند الهى است كه در وجود آدمى به وديعت نهاده شده است. اين نيروى طبيعى و ضرورى، اگر به شكل صحيح به كار گرفته شود، سبب آرامش انسان، تكامل روحى و بقاى نسل بشر مى‏گردد؛ چنان كه افراط و تفريط در به كارگيرى آن، سبب آشفتگى روحى، فساد و فحشا، نابودى نسل مى‏شود. «عفّت»، حد وسط و برقرارى اعتدال ميان افراط و تفريط است. در تعريف عفّت گفته‏اند:عفّت عبارت است از پيروى نيروى جنسى از عقل و فرمانبردارى از آن در كيفيت و اندازه خوراك و شهوت. همچنين دورى از آنچه كه عقل از آن نهى مى‏كند. بنابراين، عفّت حدّ ميانه‏اى است كه عقل و شرع آن را خوش مى‏دارند؛ چنان كه دو طرف افراط و تفريط را ناپسند مى‏شمارند. «1»افراط و شهوت رانى ممكن است به دو گونه حرام و حلال باشد. زشتى شهوت رانى حرام بر كسى پوشيده نيست و بزرگان و علماى اخلاق، قسم دوم را نيز بسيار نكوهش كرده‏اند و در زشتى و زيان آن، سخن رانده‏اند. «2» اميرمؤمنان- صلوات اللّه عليه- مى‏فرمايد: «اهْجُرُوا الشَّهَواتِ فَانَّها تَقُودُكُمْ الى‏ رُكُوبِ الذُّنُوبِ وَ التَّهَجُّمِّ عَلَى السَّيِّئاتِ» «3»از شهوت‏ها فاصله بگيريد كه شما را به ارتكاب گناهان و رغبت به زشتى‏هاسوق مى‏دهند.زياده روى در كاميابى جنسى، آدمى را از رسيدن به درجه‏هاى عالى انسانى باز مى‏دارد، همّتش را صرف لذتّهاى زودگذر مى‏كند، تاب و توان عبادت و تهجّد را از او مى‏گيرد، فرصت ترقى و سازندگى به او نمى‏دهد، حيثيت و آبرويش را بر باد مى‏دهد و او را وا مى‏دارد تا بسيارى از فضايل اخلاقى را پيش پاى شهوت قربانى كند.