درس هفدهم: عفّت و پاكدامنى
نيروى جنسى، يكى از نعمتهاى ارزشمند الهى است كه در وجود آدمى به وديعت نهاده شده است. اين نيروى طبيعى و ضرورى، اگر به شكل صحيح به كار گرفته شود، سبب آرامش انسان، تكامل روحى و بقاى نسل بشر مىگردد؛ چنان كه افراط و تفريط در به كارگيرى آن، سبب آشفتگى روحى، فساد و فحشا، نابودى نسل مىشود. «عفّت»، حد وسط و برقرارى اعتدال ميان افراط و تفريط است. در تعريف عفّت گفتهاند:عفّت عبارت است از پيروى نيروى جنسى از عقل و فرمانبردارى از آن در كيفيت و اندازه خوراك و شهوت. همچنين دورى از آنچه كه عقل از آن نهى مىكند. بنابراين، عفّت حدّ ميانهاى است كه عقل و شرع آن را خوش مىدارند؛ چنان كه دو طرف افراط و تفريط را ناپسند مىشمارند. «1»افراط و شهوت رانى ممكن است به دو گونه حرام و حلال باشد. زشتى شهوت رانى حرام بر كسى پوشيده نيست و بزرگان و علماى اخلاق، قسم دوم را نيز بسيار نكوهش كردهاند و در زشتى و زيان آن، سخن راندهاند. «2» اميرمؤمنان- صلوات اللّه عليه- مىفرمايد: «اهْجُرُوا الشَّهَواتِ فَانَّها تَقُودُكُمْ الى رُكُوبِ الذُّنُوبِ وَ التَّهَجُّمِّ عَلَى السَّيِّئاتِ» «3»از شهوتها فاصله بگيريد كه شما را به ارتكاب گناهان و رغبت به زشتىهاسوق مىدهند.زياده روى در كاميابى جنسى، آدمى را از رسيدن به درجههاى عالى انسانى باز مىدارد، همّتش را صرف لذتّهاى زودگذر مىكند، تاب و توان عبادت و تهجّد را از او مىگيرد، فرصت ترقى و سازندگى به او نمىدهد، حيثيت و آبرويش را بر باد مىدهد و او را وا مىدارد تا بسيارى از فضايل اخلاقى را پيش پاى شهوت قربانى كند.
|