8- احترام به ديگران‏
در ديدگاه اسلام، مؤمن از جايگاهى والا برخوردار است و بايد جان و مال و ناموس و آبرويش در جامعه محفوظ باشد و هيچ كس حق ندارد بدون دليل شرعى مزاحم ديگران شود و يا به آنان بى احترامى كند. نقل است كه امام باقر عليه السلام رو به كعبه كرده، فرمود: «الْحَمْدُلِلَّهِ الَّذى‏ كَرَّمَكِ وَ شَرَّفَكِ وَ عَظَّمَكِ وَ جَعَلَكِ مَثابَةً لِلنَّاسِ وَ امْنًا وَ اللَّهِ لَحُرْمَةُ الْمَؤْمِنِ اعْظَمُ حُرْمَةً مِنْكِ» «2»سپاس خدايى را كه تو را كرامت و شرافت و عظمت بخشيد و تو را مركز اجتماع و امنيت مردم قرار داد. ولى به خدا سوگند! حرمت مؤمن از حرمت تو بيشتر است!هر چند ايمان همه افراد چون يكديگر نيست، ولى همه مردم، زن و مرد، كوچك و بزرگ، عالم و جاهل بايد مورد تكريم و احترام قرار گيرند، چنين كارى به قدرى مهم است كه امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: «مَنْ رَوى‏ عَلى‏ مُؤْمِنٍ رِوايَةً يُريدُ بِها شَيْنَهُ وَ هَدْمَ مُرُوَّتِهِ لِيَسْقُطَ مِنْ اعْيُنِ النَّاسِ اخْرَجَهُ اللَّهُ مِنْ وِلايَتِهِ الى‏ وِلايَةِ الشَّيْطانِ فَلا يَقْبَلُهُ الشَّيْطانُ» «3»هر كس گفتارى را عليه مؤمنى انتشار دهد و با چنين كارى قصد تحقير و بى‏آبرويى او را داشته باشد تا از چشم مردم بيفتد، خداوند او را از محدوده ولايت خويش به ولايت شيطان مى‏راند، ولى شيطان نيز او را نمى‏پذيرد!از اين رو، غيبت، تهمت، اذيت، فحش و ناسزا، سرقت اموال، زخم زبان، ريختن‏آبروى ديگران و هر گونه بى احترامى و تضييع حقوق مؤمنان، حرام و ممنوع است و از هر كسى سر بزند، تخلّف محسوب مى‏شود و خدا از آن بازخواست خواهد كرد.