4- اجازه ورود
يكى از آداب زيبا و ارزشمند در معاشرت، اجازه خواستن هنگام ورود به محل زندگى و يا كار ديگران است. حتى اگر ملاقات شونده نزديكترين كس به ملاقات كننده باشد، چنين كارى از نظر تربيتى و اجتماعى ارزشمند و بسيار آموزنده و محبت آور است و به نظم و استحكام جامعه كمك مى‏كند. قرآن مجيد به مؤمنان دستور مى‏دهد: «يا ايُّهَا الَّذينَ امَنُوا لا تَدْخُلُوا بُيُوتًا غَيْرَ بُيُوتِكُمْ حَتىَّ تَسْتَأْنِسُوا وَ تُسَلِّمُوا عَلى‏ اهْلِها ذلِكُمْ خَيْرٌ لَكُمْ لَعَلَّكُمْ تَذَكَّرُونَ» «5»اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد! به خانه هايى جز خانه‏هاى خود وارد نشويد مگر اين كه اجازه بگيريد و بر اهل آن‏ها درود فرستيد اين [كار] براى شما نيكوترين [كار] است؛ شايد متذكر شويد.اميرمؤمنان- صلوات اللّه عليه- كه نزديكترين فرد به رسول اكرم صلى الله عليه و آله است، مى‏فرمايد: [خواستم‏] بر پيامبر صلّى اللّه عليه و آله وارد شوم، اجازه گرفتم و ايشان اجازه ورود داد.چون وارد شدم، فرمود: «اى على! مگر نمى‏دانى خانه من خانه تو است؛ چرا اجازه گرفتى؟!» عرض كردم: «اى رسول خدا! دوست داشتم چنين كنم.» فرمود: «اى على! تو آنچه را خدا دوست دارد دوست مى‏دارى و ادب الهى را مراعات كردى!» «1»