2- خوش رويى‏
مؤمن بايد همواره با رويى گشاده و بشّاش با مردم روبه رو شود و عبوس و ترشرو نباشد، به روى ارباب رجوع، مشترى، ملاقات كننده، دانش‏آموز و دانشجو، استاد و ...تبسّم كند و نشاط و شادمانى را در جامعه افزايش دهد. همچنين، افراد را با نام خوش و القاب نيك بخواند، برايشان در مجلسى كه نشسته است، جا باز كند و به آنان احترام گذارد. پيامبر خدا صلى الله عليه و آله در اين باره مى‏فرمايد: «ثَلاثٌ يُصْفينَ وُدَّ الْمَرْءِ لِاخيهِ الْمُسْلِمِ يَلْقاهُ بِالْبِشْرِ اذا لَقِيَهُ وَ يُوَسِّعَ لَهُ فِى الَمجْلِسِ اذا جَلَسَ الَيْهِ وَ يَدْعُوهُ بِاحَبِّ الْاسْماءِ الَيْهِ» «2»سه چيز، دوستى شخص را نسبت به برادر مسلمانش خالص مى‏كند: هرگاه به ديدارش برود، با روى خوش با او برخورد كند، و هنگام نشستن، جا برايش باز كند، و او را با بهترين نام بخواند.