|
4- رفاهطلبى
گاه رفاهطلبى بسترى مناسب را براى بروز عصيان و تمرد فراهم مىسازد و فرماندهان دلسوز و دلاور را از رسيدن به مقاصد عالى باز مىدارد. مصداق اين حقيقت را در مردم زمان اميرمؤمنان عليه السلام مىتوان ديد. آن نابخردان با داشتن امام و رهبرى چون على عليه السلام از جهاد در راه خدا سرباز زدند و او را يارى نكردند تا غدّه سرطانى حكومت اموى را از پيكر مملكت اسلامى برون آورد و سرانجام، معاويه بر همه قلمرو اسلامى چيره گشت. امام به گوشهاى از بهانهتراشى و رفاهطلبىهاى آنان اشاره كرده، مىفرمايد:وقتى در روزهاى تابستان، به شما فرمان بسيج مىدهم، مىگوييد: اينك هوا در اوج گرماست، بگذار تا كاستى گيرد و چون در زمستان شما را به جهاد با دشمن مىخوانم، مىگوييد: هوا سخت سرد است، بگذار تا سرما فروكش كند. شما كه اين قدر بهانه براى گرما و سرما مىآوريد، به خدا سوگند از ترس شمشيرها بيشتر مىگريزيد! «2»
قرآن مجيد به متمرّدان تن پرور و بهانه جو وعده دوزخ داده و فرموده است: «... قالُوا لا تَنْفِرُوا فِى الْحَرِّ قُلْ نارُ جَهَنَّمَ اشَدُّ حَرًّا لَوْ كانُوا يَفْقَهُونَ» «3»گفتند: «در گرما به سوى جبهه كوچ نكنيد!» بگو: «آتش دوزخ سوزندهتر است.» اگربفهمند!
|