1- دنياطلبى
دل بستگى به ظاهر فريباى دنيا، مانع اساسى پيشرفت و تكامل روحى و معنوىانسان است. هر چه شخص بيشتر به دنيا دل ببندد، از عبادت و اطاعت الهى و از جهاد در راه خدا دورتر مىشود. قرآن مجيد خطاب به دنيا طلبانى كه از فرمان جهاد شانه خالى مىكنند، مىفرمايد: «... ما لَكُمْ اذا قيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فى سَبيلِ اللَّهِ اثَّا قَلْتُمْ الَى الْارْضِ ارَضيتُمْ بِالْحَيوةِ الدُّنْيا مِنَ الْاخِرَةِ فَما مَتاعُ الْحَيوةِ الدُّنْيا فِى الْاخِرَةِ الَّا قَليلٌ» «1»چرا هنگامى كه به شما فرمان مىرسد: «به سوى جهاد در راه خدا حركت كنيد!» زمين گير مىشويد؟! آيا به جاى سراى باقى، به دنياى فانى دل بستهايد. با اين كه كالاى زندگى دنيا در برابر آخرت اندك است؟!اين خصلت شيطانى تا آن جا خطرناك است كه بيم آن مىرود سرنوشت جنگ و كشور را دگرگون كند؛ چنان كه در جنگ احد چنين شد و محافظان تنگه استراتژيك كوه «عينين» براى جمع آورى غنايم جنگى، تنگه را رها كردند و دشمن از همان جا بر سپاه اسلام يورش آورد و پيروزى شيرين آنان را به شكستى تلخ مبدّل ساخت. «2»
|