1- دنياطلبى‏
دل بستگى به ظاهر فريباى دنيا، مانع اساسى پيشرفت و تكامل روحى و معنوى‏انسان است. هر چه شخص بيشتر به دنيا دل ببندد، از عبادت و اطاعت الهى و از جهاد در راه خدا دورتر مى‏شود. قرآن مجيد خطاب به دنيا طلبانى كه از فرمان جهاد شانه خالى مى‏كنند، مى‏فرمايد: «... ما لَكُمْ اذا قيلَ لَكُمُ انْفِرُوا فى‏ سَبيلِ اللَّهِ اثَّا قَلْتُمْ الَى الْارْضِ ارَضيتُمْ بِالْحَيوةِ الدُّنْيا مِنَ الْاخِرَةِ فَما مَتاعُ الْحَيوةِ الدُّنْيا فِى الْاخِرَةِ الَّا قَليلٌ» «1»چرا هنگامى كه به شما فرمان مى‏رسد: «به سوى جهاد در راه خدا حركت كنيد!» زمين گير مى‏شويد؟! آيا به جاى سراى باقى، به دنياى فانى دل بسته‏ايد. با اين كه كالاى زندگى دنيا در برابر آخرت اندك است؟!اين خصلت شيطانى تا آن جا خطرناك است كه بيم آن مى‏رود سرنوشت جنگ و كشور را دگرگون كند؛ چنان كه در جنگ احد چنين شد و محافظان تنگه استراتژيك كوه «عينين» براى جمع آورى غنايم جنگى، تنگه را رها كردند و دشمن از همان جا بر سپاه اسلام يورش آورد و پيروزى شيرين آنان را به شكستى تلخ مبدّل ساخت. «2»