ب- تعاون مخرّب‏
چنان كه به سامان رسانيدن كارهاى بزرگ و سازنده بدون تعاون، امكان‏پذير نيست، ارتكاب بسيارى از گناهان و جنايت‏ها نيز بدون تعاون ميسّر نمى‏شود. منظور از تعاون مخرّب نيز همين است كه در زبان قرآن، با عنوان «تعاون بر اثم و عدوان»، محكوم و ممنوع شده است: «... لا تَعاوَنُوا عَلَى الْاثْمِ وَ الْعُدْوانِ» «4»بر گناه و تجاوز يكديگر را يارى نكنيد.با توجه به اين كه اين جمله در پى «تَعاوَنُوا عَلَى البِرِّ وَ التَّقْوى‏» آمده است، مى‏توان‏گفت كه «اثم» و «عدوان»، در برابر «برّ» و «تقوا» قرار دارند و همان معناى وسيعى كه آن دو كلمه در تعاون سازنده دارند، اين دو كلمه نيز در تعاون مخرّب دارند و شامل هر گونه كارزشت مى‏شوند.خوددارى از تعاون مخرّب اگر مهمتر از تعاون سازنده نباشد، كمتر از آن هم نيست و اگر نيمى از كارهاى اجتماعى بسته به تعاون سازنده است، نيم ديگر آن نيز به نبود تعاون مخرّب وابسته است. بنابراين، مسلمانان موّظفند پابه‏پاى تعاون سازنده از تعاون مخرب فاصله بگيرند و هرگز كسى را در گناه و زشتى يارى نكنند و در هيچ شرايطى يكديگر را در كارهايى كه مورد خشم خدا و تنفّر عقل و شرع است، مدد نرسانند.چنانكه ياد شد، همه كارهاى زشت و ناپسند، در محدوده تعاون مخرّب قرار دارد.در سخنان معصومين عليهم السّلام به برخى از نمودهاى آن اشاره شده است كه اين درس را با ذكر نمونه هايى از آنها پايان مى‏بريم:امام على- صلوات اللّه عليه- در تفسير آيه: «يَوْمَ يَفِرُّ الْمَرْءُ مِنْ اخيهِ وَ أُمِّهِ وَ ابيهِ وَ صاحِبَتِهِ وَ بَنيهِ» «1» فرموده است: «اذا تَعاوَنُوا عَلَى الظُّلْمِ وَ الْعُدْوانِ فى‏ دارِالدُّنْيا» «2»هنگامى كه مردم در سراى دنيا بر ستم و تجاوز همديگر را يارى كنند [دچار چنان سرنوشتى مى‏شوند].همان حضرت فرمود: «لا تُعِنْ قَوِيًّا عَلى‏ ضَعيفٍ» «3»هيچ توانايى را عليه شخص ناتوان، يارى مكن.امام باقر عليه السلام از كتاب حضرت على عليه السلام چنين نقل مى‏كند: «... اذا جارُوا فِى الْحُكْمِ تَعاوَنُوا عَلَى الْاثْمِ وَ الْعُدْوانِ» «4»چون [قضات‏] در داورى ستم كنند، بر انجام گناه و تجاوز كمك كرده‏اند.