نشانه‏هاى شهادت‏طلبى‏
1- اقدام سريع: كسى كه از مرگ نمى‏ترسد و روحيه شهادت‏طلبى دارد، نخستين نشانه‏اش اين است كه از عمليّات و آن دسته از طرح‏هاى نظامى، كه با شهادت همراه است، استقبال مى‏كند و در اجراى فرمان سستى نمى‏كند و در پى بهانه نمى‏گردد؛ زيرا بهانه‏جويى از نشانه‏هاى ترس از مرگ است، بر خلاف شجاعت و اقدام سريع و بجا كه از نشانه‏هاى شهادت‏طلبى است و نمونه زير گواه صادق بر اين دو مقوله و تجسّم عينى‏آنهاست:در پيكار جَمَل چون هر دو طرف صف آراستند و براى جنگ آماده شدند، از طرف‏اصحاب جمل تيرباران شروع شد. اميرالمؤمنين پرچم را به دست فرزندش محمّد سپرده فرمان حمله داد. محمّد توقّفى كرد. مرتبه دوم فرمان داد. محمّد گفت: اى امير مؤمنان، مى‏نگرى كه تيرها چون رگبار، فضا را تاريك كرده است. حضرت با دست خود، به سينه‏اش زد و پرچم را گرفت و فرمود: «خلقى از طرف مادر بر تو چيره شد» سپس حضرت خود پرچم را حركت داد رجزى خواند، به دشمن حمله برد. به دنبال آن، زبده‏سواران به تاخت و تاز آمدند، لشكر بصره را به هم پيچيدند و به مواضع خود برگشتند. «1»

2- استوارى و ثبات قدم: امكانات و تسليحات بسيار و همچنين فزونى يا كاستى نيروى دشمن، در پيشروى يا عقب نشينى يك رزمنده فداكار و شهادت طلب، تأثيرى نبخشيده او را منفعل نمى‏سازد و در موضع ضعف و شكست قرار نمى‏دهد. گفتار و كردار امام على عليه السلام در اين باره، مصداقى صادق و نمونه‏اى آشكار است.
عقيل بن ابى طالب، برادر امام عليه السلام هنگامى كه در مكّه بود درباره اوضاع كوفه و حمله ضَحّاك بن قيس، نامه‏اى به حضرت نوشت و نظر او را درباره اين جنگ جويا شد.حضرت در پاسخ نوشت:وَ امَّا ما سَأَلْتَ عَنْهُ مِنْ رَأْيى‏ فِى الْقِتالِ، فَانَّ رَأْيى‏ قِتالُ الُمحِلّينَ حَتَّى الْقَى اللَّهَ، لا يَزْيدُنى‏ كَثْرَةُ النَّاسِ حَوْلى‏ عِزَّةً، وَ لا تَفَرُّقُهُمْ عَنّى‏ وَحْشَةً» «2»و امّا درباره پرسشت از رأى من درباره اين نبرد خونين، بايد بگويم كه رأى من، جنگ با جنگ افروزان است تا آنكه به ديدار خدا بشتابم؛ نه انبوهى مردم در گرداگردم بر عزّتم مى‏افزايد و نه پراكنده شدنشان به هراسم مى‏افكند.