درس نهم: شهادت‏طلبى و نترسيدن از مرگ‏

از ديگر ويژگى‏هاى اخلاقى بايسته نظاميان مؤمن، استقبال از مرگ و روحيه شهادت‏طلبى است؛ بدين معنا كه فرد نظامى بايد مبناى تفكّر و عمل خود را به حدّى استحكام بخشد كه از مرگ نهراسد و در راه خدا طالب شهادت باشد. شهادت طلب بودن به معناى كوشش براى كشته شدن نيست؛ زيرا حفظ زندگانى واجب است و شيشه عمر هر كس تنها با اراده خدا قابل شكستن است. بلكه بدين معناست كه انسان، هستى خود را امانتى از خدا تلقّى كند و او را مالك مطلق و خود را مملوك بداند، از خويشتن دست بشويد و رضايت خدا را بجويد و در همه حال به ويژه در ميدان جنگ، خود را در زير سايه رحمت خاصّ الهى ببيند.همچنين شهادت طلب بودن، هرگز به معناى نفى تفكّر در اصول و فنون جنگ و پيكار و ناديده گرفتن مطالعه بنيادين در راه‏هاى كسب فتح و پيروزى نيست؛ يعنى رزمنده مؤمن نبايد تنها به شهادت بينديشد، بلكه بايد در فتح و ظفر نيز تدبّر كند و به ضرورت‏هاى نظامى و تسليحاتى اهميّت فراوان دهد. همچنين براى حفظ جان خود بكوشد، و به فعّاليت و مقاومت روانى ادامه دهد و با عشق و علاقه گام بردارد تا سرانجام خداوند «احْدَى الْحُسْنَيَيْنِ» را نصيب وى گرداند. حضرت على عليه السلام هنگام تشويق سپاه خود براى حمله به دشمن فرمود: «طيبُوا عَنْ انْفُسِكُمْ نَفْسًا وَ امْشُوا الَى الْمَوْتِ مَشْيًا سُجُحًا» «1»خود را خرّم و سرخوش داريد و با آسانى و سبك جانى به سوى مرگ گام برداريد.