پيامدها
بدون ترديد، تملق و چاپلوسى، آثار ويرانگرى در فرد و جامعه دارد. در اينجا به برخى از آنها اشاره مىكنيم:
1- گرفتارى در دام شيطان
رذايل اخلاقى از جمله چاپلوسى، دامى شيطانى است كه رهايى از آن چه بسا مشكل است. به فرموده امام على عليه السلام: «حُبُّ الْاطْراءِ وَالْمَدْحِ مِنْ اوْثَقِ فُرَصِ الشَّيْطانِ» «3»خوش داشتن تملّق و ستايش، از مطمئنترين فرصتهاى شيطان است.
2- ترور شخصيت
چاپلوس با دروغ و دو رويى، به تخريب شخصيت ديگران مىپردازد؛ او نخست طرف مقابل را ملعبه قرار مىدهد؛ چنان كه امام على عليه السلام مىفرمايد: «مادِحُ الرَّجُلِ بِما لَيْسَ فيهِ مُسْتَهْزِءٌ بِهِ» «1»ستايشگر ناحق، مسخره كننده فرد است.و در نهايت به نابودى و ترور شخصيت او مىپردازد، به فرموده همان امام:
«مَنْ مَدَحَكَ فَقَدْ ذَبَحَكَ» «2»هر كسى مدح تو را بگويد، [در واقع] تو را ذبح كرده است.
3- رسوايى
آفتاب حقيقت براى هميشه پشت ابرهاى جوسازى و سالوسى پنهان نمىماند و دير يا زود، عملكرد، اخلاق و گفتار چاپلوسان، آنان را رسوا مىكند. امام على عليه السلام در اين باره نيز مىفرمايد: «ايَّاكَ انْ تُثْنِىَ عَلى احَدٍ بِما لَيْسَ فيهِ فَانَّ فِعْلَهُ يُصَدِّقُ عَنْ وَصْفِهِ وَ يُكَذِّبُكَ» «3»از تملقگويى فرد بپرهيز، زيرا كردارش، حقيقتش را روشن و تو را تكذيب [و رسوا] مىسازد.
|