3- خوش‏بينى‏
اسلام، دين پاكى‏ها و خوبى‏هاست؛ فطرت آدمى نيز همواره رو به سوى نيكى‏ها دارد و از پليدى و زشتى گريزان است. انسان هميشه تلاش مى‏كند تا افكار، اخلاق و اعمال ناپسند خويش را از ديگران پنهان سازد و آنچه از او به ظهور مى‏رسد، زيبا و پسنديده باشد، چرا كه ملاك ارزيابى ديگران، نيز همين ظاهر است.قرآن مجيد نيز همگان را از جست و جوى درونى و بخش نهانى آدميان منع فرموده و اجازه نداده است كه عملكرد و صفات پنهانى افراد، به ويژه آنچه زشت و ناگفتنى است، كشف و برملا شود؛ از اين رو مى‏فرمايد: «يا ايُّهَا الَّذينَ امَنُوا اجْتَنِبُوا كَثيراً مِنَ الظَّنِّ انَّ بَعْضَ الظَّنِّ اثْمٌ وَ لا تَجَسَّسُوا ...» «1»اى كسانى كه ايمان آورده‏ايد از بسيارى از گمان‏ها بپرهيزيد، چرا كه برخى از گمان‏ها گناه است و [در كار ديگران‏] تجسّس نكنيد.از سوى ديگر، «خوش‏بينى» و «خوش‏گمانى» در زمره فضايل اخلاقى قرار دارد و همهه موظّفند اصل را بر «برائت» يكديگر بگذارند و نسبت به همديگر، خوش‏بين باشند، مگر اينكه دليل محكمى خلاف آن را ثابت كند. امير مؤمنان عليه السلام در اين باره مى‏فرمايد:
«ضَعْ امْرَ اخيكَ عَلى‏ احْسَنِهِ حَتَّى يَأْتِيَكَ ما يَغْلِبُكَ مِنْهُ وَ لا تَظُنَّنَّ بِكَلِمَةٍ خَرَجَتْ مِنْ اخيكَ سُوءً وَ انْتَ تَجِدُلَها فِى الْخَيْرِ مَحْمِلًا» «2»همواره براى كار برادر ايمانى‏ات بهترين وجه و توجيه را قرار ده مگر اين كه دليلى تو را از آن منصرف كند؛ و هرگز به كلمه‏اى كه از دهان برادرت خارج مى‏شود، تا زمانى كه براى آن محمل نيكويى مى‏يابى، گمان بد مبر!طبق اين اصل اسلامى، مدير مسلمان موظّف است همواره، علاوه بر كارهاى خوب، كارهاى مشكوك و مشتبه دوستان، همكاران و زيردستان خود را حمل بر صحّت كند و به شدّت از بدگمانى به آنان بپرهيزد؛ چرا كه بدانديشى درباره مسلمانان از وسوسه‏هاى شيطان و خواسته‏هاى نفس اماره است.