پيامدها
بدون ترديد، تملق و چاپلوسى، آثار ويرانگرى در فرد و جامعه دارد. در اينجا به برخى از آن‏ها اشاره مى‏كنيم:
1- گرفتارى در دام شيطان‏
رذايل اخلاقى از جمله چاپلوسى، دامى شيطانى است كه رهايى از آن چه بسا مشكل است. به فرموده امام على عليه السلام: «حُبُّ الْاطْراءِ وَالْمَدْحِ مِنْ اوْثَقِ فُرَصِ الشَّيْطانِ» «1»خوش داشتن تملّق و ستايش، از مطمئن‏ترين فرصت‏هاى شيطان است.
2- ترور شخصيت‏
چاپلوس با دروغ و دو رويى، به تخريب شخصيت ديگران مى‏پردازد؛ او نخست طرف مقابل را ملعبه قرار مى‏دهد؛ چنان كه امام على عليه السلام مى‏فرمايد: «مادِحُ الرَّجُلِ بِما لَيْسَ فيهِ مُسْتَهْزِءٌ بِهِ» «2»
ستايشگر ناحق، مسخره كننده فرد است.و در نهايت به نابودى و ترور شخصيت او مى‏پردازد، به فرموده همان امام: «مَنْ مَدَحَكَ فَقَدْ ذَبَحَكَ» «3»هر كسى مدح تو را بگويد، [در واقع‏] تو را ذبح كرده است.

3- رسوايى‏
آفتاب حقيقت براى هميشه پشت ابرهاى جوسازى و سالوسى پنهان نمى‏ماند و دير يا زود، عملكرد، اخلاق و گفتار چاپلوسان، آنان را رسوا مى‏كند. امام على عليه السلام در اين‏
باره نيز مى‏فرمايد: «ايَّاكَ انْ تُثْنِىَ عَلى‏ احَدٍ بِما لَيْسَ فيهِ فَانَّ فِعْلَهُ يُصَدِّقُ عَنْ وَصْفِهِ وَ يُكَذِّبُكَ» «1»
از تملق‏گويى فرد بپرهيز، زيرا كردارش، حقيقتش را روشن و تو را تكذيب [و رسوا] مى‏سازد.