محدوده تغافل‏
تغافل با همه ارزش و آثار ارزنده خود بايد در محدوده خاصّى اعمال شود تا سودمند افتد و اگر از حد بگذرد چه بسا بى‏اثر يا زيان‏آور گردد.آنچه مسلّم است اين كه كارآيى اصل تغافل با اشتباهات جزئى و كم‏اهميت شروع مى‏شود كه بود و نبود آن‏ها به اهداف و اركان سازمان لطمه جدّى وارد نمى‏سازد؛ ولى مرز توقف آن، به مدير، نيروها، سازمان و زمان و مكان آن بستگى دارد؛ چه بسا نسبت به شخصى، تغافل، كاربرد داشته باشد و نسبت به شخص ديگر با همان خطا، كاربرد نداشته باشد يا خطايى در سازمان قابل اغماض باشد و در سازمان ديگر قابل چشم‏پوشى نباشد. تشخيص چنين كارى به‏عهده مدير است كه با نظر خود يا مشورت با مشاوران، موقعيت‏ها را بسنجد و آنچه را سودمند تشخيص مى‏دهد انجام دهد. توصيه‏امير مؤمنان عليه السلام در اين باره چنين است: «لا تُداقُّوا النَّاسَ وَزْناً بِوَزْنٍ وَ عَظِّمُوا اقْدارَكُمْ بِالتَّغافُلِ عَنِ الدَّنِىِّ مِنَ الْامُورِ» «1»در برخورد با مردم، متّه به خشخاش نگذاريد! بلكه قدر خود را با تغافل از كارهاى ناچيز، بزرگ داريد.از سوى ديگر تغافل و چشم‏پوشى مدير نبايد به سهل‏انگارى و بى‏كفايتى او تعبير شود و همكاران او از آن سوء استفاده كنند و دست به خلاف‏هاى بزرگ‏تر يا بيشتر بزنند، چنين خطرى در واقع، سقف تغافل را تعيين مى‏كند و به مديران هشدار مى‏دهد كه با دقت بيشترى تصميم‏گيرى كنند و اجازه ندهند كه چشم‏پوشى‏هاى آنان، كه همانند قطره‏هاى باران، فضاى كار و معاشرت را با طراوت مى‏سازد، به سيلابى تبديل شود و اساس سازمان را تهديد نمايد.
حق الناس و حق الله نيز محدود كننده مرز تغافل است و آن گاه كه حقوق مردم يا مسائل شرعى مطرح مى‏شود، مدير حق چشم‏پوشى ندارد و حق‏الله و حق‏الناس را بايد به‏طور كامل استيفا كند و هيچ‏گونه سهل‏انگارى و چشم‏پوشى روا ندارد. به نمونه زير از سيره امير مؤمنان عليه السلام توجه كنيد. داستان زير، نشان دهنده جايى است كه تغافل نبايد صورت بگيرد:- روزى يكى از دختران امام على عليه السلام گردن‏بندى را به عنوان «عاريه مضمونه» از خزينه‏دار آن حضرت به امانت گرفته بود تا پس از استفاده در مجلس جشنى، به بيت‏المال بازگرداند و در صورت بروز خسارت، آن را جبران كند. وقتى امام از قضيه آگاه شد، بى درنگ خزانه‏دار را مورد بازخواست قرار داد، گردن‏بند را به بيت‏المال بازگرداند و فرمود: اگر نه اين بود كه دخترم، گردن‏بند را به عنوان عاريه مضمونه از بيت‏المال گرفته است، انگشتان دستش به عنوان دزدى از بيت‏المال قطع مى‏گرديد! «2»