4- تبعيض
عدالت از فضايل بسيار ارجمند و آرمانى انسان است كه علاوه بر عقل و دين و فطرت آدمى، همه بزرگان و صالحان عالم در هر مكتب و ملّتى بر زيبايى و ضرورت آنان پاى فشردهاند؛ كاملترين كتاب آسمانى درباره اين فضيلت چنين مىفرمايد: «انَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْاحْسانِ ...» «2»همانا خداوند به عدالت و احسان فرمان مىدهد.و امير مؤمنان عليه السلام، دادگرى را سرچشمه حيات و زندگانى مىداند: «الْعَدْلُ حَياةٌ» «3»فرمان خداوند به اجراى اين پديده حياتى، عام و جاويدان است و همگان، در همهجا و هميشه بايد بدان پايبند باشند تا جامعهاى زنده و انسانى داشته باشند و هر چه عدالت و انصاف افراد و مجموعهها بيشتر و محكمتر باشد، آنها از حيات و ارزش والاترى برخوردار مىشوند و اگر انصاف و عدالت جاى خود را به تبعيض و ستم بدهد، افراد وجامعهها به ركود انسانيت و حيات مبتلا مىشوند و از سعادت فاصله مىگيرند. به همين دليل در اخلاق اسلامى از تبعيض، بى عدالتى، حق كشى و هرگونه ستمگرى به شدّت نكوهش شده و اسلام به كلى آن را تحريم كرده است.
|