4- تبعيض‏
عدالت از فضايل بسيار ارجمند و آرمانى انسان است كه علاوه بر عقل و دين و فطرت آدمى، همه بزرگان و صالحان عالم در هر مكتب و ملّتى بر زيبايى و ضرورت آنان پاى فشرده‏اند؛ كامل‏ترين كتاب آسمانى درباره اين فضيلت چنين مى‏فرمايد: «انَّ اللَّهَ يَأْمُرُ بِالْعَدْلِ وَالْاحْسانِ ...» «2»همانا خداوند به عدالت و احسان فرمان مى‏دهد.و امير مؤمنان عليه السلام، دادگرى را سرچشمه حيات و زندگانى مى‏داند: «الْعَدْلُ حَياةٌ» «3»فرمان خداوند به اجراى اين پديده حياتى، عام و جاويدان است و همگان، در همه‏جا و هميشه بايد بدان پايبند باشند تا جامعه‏اى زنده و انسانى داشته باشند و هر چه عدالت و انصاف افراد و مجموعه‏ها بيشتر و محكم‏تر باشد، آن‏ها از حيات و ارزش والاترى برخوردار مى‏شوند و اگر انصاف و عدالت جاى خود را به تبعيض و ستم بدهد، افراد وجامعه‏ها به ركود انسانيت و حيات مبتلا مى‏شوند و از سعادت فاصله مى‏گيرند. به همين دليل در اخلاق اسلامى از تبعيض، بى عدالتى، حق كشى و هرگونه ستم‏گرى به شدّت نكوهش شده و اسلام به كلى آن را تحريم كرده است.