ب- توجّه به ضعف انسان:
نحوه پيدايش انسان و كيفيت شكل گيرى او، بيانگر اين حقيقت است كه انسان به خودى خود ذليل و حقير است. اين اراده و قدرت خداوند است كه زمينه رشد مادّى و معنوى وى را فراهم مى‏سازد و گرنه او خود ضعيف و ناتوان است. «... وَخُلِقَ الْانْسانُ ضَعيفاً» «1»... وانسان ضعيف آفريده شده است.
با اين وجود، انسان كه از خود هيچ ندارد، سزاوار نيست خود را بزرگ ببيند و چيزى را كه خدا به او بخشيده است به رخ بندگان خدا بكشد.حضرت على عليه‏السلام فرمود:
«مالِابْنِ ادَمَ وَ الْفَخْرِ، اوَّلُهُ نُطْفَةٌ وَاخِرُهُ جيفَةٌ، وَلا يَرْزُقُ نَفْسَهُ وَلا يَدْفَعُ حَتْفَهُ» «2»
آدميزاده را چه به خود باليدن! آغازش نطفه‏اى است و پايانش مردار، نه از عهده رزق و روزى خويشتن بر مى‏آيد، و نه مى‏تواند مرگ را (كه گريبانگيرش مى‏شود) دفع نمايد. سزاوار است انسان اين كلام نورانى آن حضرت را فرا راه زندگى نهد كه فرمود:
«ضَعْ فَخْرَكَ وَ احْطُطْ كِبْرَكَ وَ اذْكُرْ قَبْرَكَ» «1»
از باليدن به خود دست بردار و تكبر را فرو گذار و گورت راهميشه به يادآر.