|
درس هجدهم: دورى از بيهودگى
آفرينش جهان بيهوده و بى هدف نبوده است، خداى توانا جهان را بر اساس حكمتى ارزشمند آفريده است. در قرآن مىفرمايد:
«وَما خَلَقْنَاالسَّماءَ وَالْارْضَ وَما بَيْنَهُما باطِلًا» «1»
ما آسمان و زمين و آنچه ميان آنهاست را به باطل و بيهوده نيافريدهايم.
در مورد آفرينش انسان نيز چنين است كه انسان براى هدفى والا آفريده شده و آفرينش او پوچ و بيهوده نبوده است. از اين رو، مىفرمايد:
«افَحَسِبْتُمْ انَّما خَلَقْناكُمْ عَبَثاً وَانَّكُمْ الَيْنالا تُرْجَعُونَ» «2»
آيا مىپنداريد كه شما را بيهوده آفريدهايم و شما به سوى ما باز نمىگرديد؟
در برابر مكاتب الهى كه توجيهى خردپسند براى آفرينش جهان وانسان ارائه مىكنند، مكتبهاى مادى از تحليل منطقى و عقلايى آفرينش انسان و جهان ناتوانند؛ زيرا عقلِ فرمانروايى براى آفرينش نمىشناسند و در نظر آنان آفرينش اتفاقى و بى هدف و پوچ است. از اين رو، زندگى و مرگ انسان در نظر آنان توجيه خردپسندى ندارد.
|