الف- تكبر در برابر خداو پيامبر:
انسانهاى ابلهى يافت مىشوند كه در برابر آفريدگار جهان و فرستادگان او خيره سرى نشان مىدهند، اوامرشان را اطاعت نمىكنند، با پيامبران مىجنگند حتى ادّعاى خدايى مىكنند؛ نمرود، فرعون و ... از اين گروهند.
اقوام متعددى نيز در طول تاريخ، همچنين ملتهايى در جهان كنونى از پذيرش دين حق سرباز زدهاند با اين سخن بيهوده كه پيامبران نيز مانند ما انسانهايى معمولىاند و هيچ ارتباطى با خدا نداشتهاند تا ازديگران ممتاز باشند؛
«قالُوا ما انْتُمْ الَّا بَشَرٌ مِثْلُنا و ما انْزَلَ الرَّحْمنُ مِنْ شَىْءٍ» «1»
گفتتند: شما انسانهايى همانند ما هستيد و خداى رحمان هيچ چيز (به وسيله شما) نفرستاده است.
همچنين به پيامبران مى گفتند:
«وَمانَرى لَكُمْ عَلَيْنا مِنْ فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّكُمْ كاذِبينَ» «2»
ما هيچ برترى براى شما برخود نمىبينيم بلكه شما را دروغگو مىپنداريم.
روحيه استكبار و برترى جويى سبب مىشود كه متكبّر در برابر حق خضوع نكند و با آن در افتد، از اين رو با دلى آكنده از خود بزرگ بينى با نشانههاى خدا- معجزات پيامبران- به ستيز بر مىخيزد:
«الَّذينَ يُجادِلُونَ فى آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ اتاهُمْ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَاللَّهِ وَعِنْدَ الَّذينَ
امَنُوا كَذالِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلى كُلِّ قَلْبِ مُتَكبِّرٍ جَبَّارٍ» «1»
كسانى كه در آيات الهى بدون دليل مجادله مىكنند، نزد خدا و مؤمنان سخت مورد غضبند، خداوند، اينچنين برهر قلب متكبر ستمگر، مهر مىزند.
بديهى است كه چنين كسانى در نهايت، به خشم و غضب الهى دچار خواهند شد و به دوزخ در خواهند افتاد:
«انَّ الَّذينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتى سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرينَ» «2»
آنانكه خود را از پرستش من برتر مىدانند به زودى با خوارى به دوزخ در افتند.
|