الف- تكبر در برابر خداو پيامبر:
انسانهاى ابلهى يافت مى‏شوند كه در برابر آفريدگار جهان و فرستادگان او خيره سرى نشان مى‏دهند، اوامرشان را اطاعت نمى‏كنند، با پيامبران مى‏جنگند حتى ادّعاى خدايى مى‏كنند؛ نمرود، فرعون و ... از اين گروهند.
اقوام متعددى نيز در طول تاريخ، همچنين ملتهايى در جهان كنونى از پذيرش دين حق سرباز زده‏اند با اين سخن بيهوده كه پيامبران نيز مانند ما انسانهايى معمولى‏اند و هيچ ارتباطى با خدا نداشته‏اند تا ازديگران ممتاز باشند؛
«قالُوا ما انْتُمْ الَّا بَشَرٌ مِثْلُنا و ما انْزَلَ الرَّحْمنُ مِنْ شَىْ‏ءٍ» «1»
گفتتند: شما انسانهايى همانند ما هستيد و خداى رحمان هيچ چيز (به وسيله شما) نفرستاده است.
همچنين به پيامبران مى گفتند:
«وَمانَرى‏ لَكُمْ عَلَيْنا مِنْ فَضْلٍ بَلْ نَظُنُّكُمْ كاذِبينَ» «2»
ما هيچ برترى براى شما برخود نمى‏بينيم بلكه شما را دروغگو مى‏پنداريم.
روحيه استكبار و برترى جويى سبب مى‏شود كه متكبّر در برابر حق خضوع نكند و با آن در افتد، از اين رو با دلى آكنده از خود بزرگ بينى با نشانه‏هاى خدا- معجزات پيامبران- به ستيز بر مى‏خيزد:
«الَّذينَ يُجادِلُونَ فى‏ آياتِ اللَّهِ بِغَيْرِ سُلْطانٍ اتاهُمْ كَبُرَ مَقْتاً عِنْدَاللَّهِ وَعِنْدَ الَّذينَ‏
امَنُوا كَذالِكَ يَطْبَعُ اللَّهُ عَلى كُلِّ قَلْبِ مُتَكبِّرٍ جَبَّارٍ» «1»
كسانى كه در آيات الهى بدون دليل مجادله مى‏كنند، نزد خدا و مؤمنان سخت مورد غضبند، خداوند، اينچنين برهر قلب متكبر ستمگر، مهر مى‏زند.
بديهى است كه چنين كسانى در نهايت، به خشم و غضب الهى دچار خواهند شد و به دوزخ در خواهند افتاد:
«انَّ الَّذينَ يَسْتَكْبِرُونَ عَنْ عِبادَتى‏ سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ داخِرينَ» «2»
آنانكه خود را از پرستش من برتر مى‏دانند به زودى با خوارى به دوزخ در افتند.