درس بيست و يكم: تكبّر

«تكبّر» خود بزرگ بينى است و خود بزرگ بينى بدين معناست كه انسان براى خود شأنى قائل باشد كه واقعاً ندارد و ديگران اين شأن را براى او نمى‏شناسند، يا اينكه ديگران او را بزرگ مى‏شمارند، و او خود مى‏داند كه واقعاً چنين نيست. ولى بر اساس تصوّر مردم خود را بزرگ بشمارد و بزرگى بفروشد، حتى اگر مردم او را بزرگ بشمارند و در اين بزرگ شمردن بر صواب باشند، انسان نبايد بر اساس اين قضاوت كارى كند كه نشان ابراز بزرگى و برترى نسبت به ديگران باشد، بلكه بايد در برابر ديگران فروتنى كند و خود را كوچك بشمارد؛ زيرا برترى هر كس بر ديگران غالباً برترى ازهمه جهات و ابعاد شخصيت نيست، بلكه برترى از بعض ابعاد شخصيت است. بنابراين ديگران نيز بر او از بعد ديگرى برترى دارند، برترى آنان درابعاد ديگر را ملاك فروترى خود قرار دهد و با توجه به آن امتياز كه در ديگران وجود دارد در برابر آنها اظهار فروتنى كند؛ زيرا تكبّر امتياز واقعى متكبّر را هم تحت الشعاع قرار مى‏دهد.