ب- غفلت از عيوب خويشتن:
كسانى كه تنهاديگران را تحت نظر بگيرند و مراقب اعمال و رفتار آنها باشند، تا نقطه ضعفى از آنان به دست آورند، درواقع از عيبهاى خود، غافل هستند. على‏عليه‏السلام مى‏فرمايد:
«عَجِبْتُ لِمَنْ يُنْكِرُ عُيُوبَ النَّاسِ وَنَفْسُهُ اكْثَرُ شَىْ‏ءٍ مَعاباً وَلا يُبْصِرُها» «2»
تعجب ميكنم ازكسى كه از ديگران عيبجويى مى‏كند، در حالى كه خودش بيش از همه عيب دارد و آنها رانمى‏بيند.
حضرت على عليه‏السلام فرمود:
«لا تَتَبَّعَنَّ عُيُوبَ النَّاسِ فَانَّ لَكَ مِنْ عُيُوبِكَ انْ عَقَلْتَ ما يَشْغُلُكَ مِنْ انْ تَعيبَ احَداً» «3»
عيوب مردم را جستجو مكن، زيرا تو خود داراى عيوبى هستى كه اگر خردمندى كنى آن عيوب، تو را از عيبجويى ديگران باز مى‏دارد.
همچنين درجاى ديگر فرمود:
«مَنْ ابْصَرَ عَيْبَ نَفْسِهِ لَمْ يَعِبْ احَداً» «4»
كسى كه عيبهاى خود را ببيند، از ديگران عيبجويى نمى‏كند.
آن حضرت در وصيت به فرزندش امام حسين عليه‏السلام مى‏فرمايد:
«اىْ بُنَىَّ مَنْ ابْصَرَ عَيْبَ نَفْسِهِ شَغَلَ عَنْ عَيْبِ غَيْرِهِ» «1»
فرزندم! كسى كه عيب خود را ببيند، از عيبجويى ديگران منصرف شود.