سكوت پسنديده‏
در روايات بسيارى از «صمت» و «سكوت» ستايش شده است. يكى ازآثار خوب آن، مصونيت از بدزبانى و ناسزاگويى است.
البته سكوت، نسبت به حرفهاى لغو، بى محتوا و دشنام، پسنديده است. و الّا اگر، كلام حكمت آميز و سخن حق باشد، آنجا سكوت كردن، پسنديده نيست، بخصوص اگر حقى ناحق شود يا آبروى كسى در خطر باشد، يا كسى مورد ستم قرار گيرد. يكى از مهمترين كارها دراين گونه موارد، سخن گفتن است.
بقول سعدى:
چو مى‏بينى كه نابينا و چاه است
اگر خاموش بنشينى گناه است‏

حضرت على عليه‏السلام فرموده است:
«الْقَوْلُ بِالْحَقِّ خَيْرٌ مِنَ الْعَىِّ وَالصَّمْتِ» «1»
سخن حق گفتن بهتر از ناتوانى و خاموشى است.
ونيز فرمود:
«صَلاحُ الْانْسانِ فى‏ حَبْسِ اللِّسانِ» «2»
مصلحت انسان در زندانى كردن زبان است.
خداوند سبحان حتى از دشنام به معبودهاى پوشالى بت پرستان نهى كرده، مبادا آنان نادانسته به خدا ناسزا گويند؛
«وَلاتَسُبُّوا الَّذينَ يَدْعُونَ مِنْ دُونِ اللَّهِ فَيَسُبُّواللَّهَ عَدْواً بِغَيْرِ عِلْمٍ ...» «3»
چيزهايى را كه آنان به جاى خدا مى‏خوانند دشنام ندهيد كه آنان نيز بى هيچ دانشى از روى كينه توزى به اللّه دشنام دهند.