كاذب و كذّاب‏
كارها و خصلتهاى زشت، بتدريج در دل و قلب انسان رسوخ مى‏كند و براى صاحب آن عادى مى‏شود. آن كس كه گهگاهى دروغ مى‏گويد و «كاذب» است، بتدريج، دروغگو و «كذّاب» مى‏شود و زشتى دروغ ازنظرش محو گشته، به يك بيمارى خطرناك اخلاقى مبتلا خواهد شد.اگر كسى در زندگى روزمرّه خويش به بيمارى نوع اول مبتلا باشد وبراحتى مى‏تواند در برخوردها، اين بيمارى را تشخيص داده و معالجه كند، زيرا بيمارى در اعماق جانش ريشه نكرده است.بعضى دروغسازانى هستند كه شب و روز، فكرشان دراين راه فعاليت دارد، و اين بيمارى به صورت مزمن، تمام وجودشان را فرا گرفته و در مغز و دلشان نفوذ كرده است.
امام صادق عليه‏السلام دراين باره مى‏فرمايد:
«انَّ الْعَبْدَ لَيَكْذِبُ حَتَّى يُكْتَبَ مِنَ الْكَذَّابينَ» «2»
آدمى دروغ مى‏گويد و آن قدر به دروغ خويش ادامه مى‏دهد تانامش در رديف‏ كذّاب ها ثبت گردد.
آن كس كه در ابتدا خود را از آلوده شدن به دروغ حفظ نكند، سرانجام جزء دروغگويان حرفه‏اى درخواهد آمد.