كاذب و كذّاب
كارها و خصلتهاى زشت، بتدريج در دل و قلب انسان رسوخ مىكند و براى صاحب آن عادى مىشود. آن كس كه گهگاهى دروغ مىگويد و «كاذب» است، بتدريج، دروغگو و «كذّاب» مىشود و زشتى دروغ ازنظرش محو گشته، به يك بيمارى خطرناك اخلاقى مبتلا خواهد شد.اگر كسى در زندگى روزمرّه خويش به بيمارى نوع اول مبتلا باشد وبراحتى مىتواند در برخوردها، اين بيمارى را تشخيص داده و معالجه كند، زيرا بيمارى در اعماق جانش ريشه نكرده است.بعضى دروغسازانى هستند كه شب و روز، فكرشان دراين راه فعاليت دارد، و اين بيمارى به صورت مزمن، تمام وجودشان را فرا گرفته و در مغز و دلشان نفوذ كرده است.
امام صادق عليهالسلام دراين باره مىفرمايد:
«انَّ الْعَبْدَ لَيَكْذِبُ حَتَّى يُكْتَبَ مِنَ الْكَذَّابينَ» «2»
آدمى دروغ مىگويد و آن قدر به دروغ خويش ادامه مىدهد تانامش در رديف كذّاب ها ثبت گردد.
آن كس كه در ابتدا خود را از آلوده شدن به دروغ حفظ نكند، سرانجام جزء دروغگويان حرفهاى درخواهد آمد.
|