درس بيست و چهارم: دروغگويى (1

) دروغگويى يكى از اوصاف زشت و رذيله است كه جنبه كليدى براى بسيارى از پليديها دارد و در اسلام بشدّت باآن مبارزه شده است.
امام على عليه‏السلام فرمود:
«الْكِذْبُ فَسادُ كُلِّ شَىْ‏ءٍ» «1»
دروغ مايه فساد و تباهى هر چيزى است.
امام حسن عسگرى عليه‏السلام فرمود:
«جُعِلَتِ الْخَبائِثُ كُلُّها فى بَيْتٍ وَجُعِلَ مِفْتاحُها الْكِذْبُ» «2»
تمام زشتيها درخانه‏اى قرار داده شده و كليد آن دروغگويى است.
حضرت على عليه‏السلام مى‏فرمايد:
«لا يَجِدُ عَبْدٌ طَعْمَ الْايمانِ حَتَّى يَدْعَ الْكِذْبَ جِدَّهُ وَ هَزْلَهُ» «1»
هيچ بنده‏اى مزه ايمان را درك نمى‏كند، مگر وقتى كه دروغگويى را ترك كند، خواه شوخى باشد يا جدّى.