درس بيست و چهارم: دروغگويى (1
) دروغگويى يكى از اوصاف زشت و رذيله است كه جنبه كليدى براى بسيارى از پليديها دارد و در اسلام بشدّت باآن مبارزه شده است.
امام على عليهالسلام فرمود:
«الْكِذْبُ فَسادُ كُلِّ شَىْءٍ» «1»
دروغ مايه فساد و تباهى هر چيزى است.
امام حسن عسگرى عليهالسلام فرمود:
«جُعِلَتِ الْخَبائِثُ كُلُّها فى بَيْتٍ وَجُعِلَ مِفْتاحُها الْكِذْبُ» «2»
تمام زشتيها درخانهاى قرار داده شده و كليد آن دروغگويى است.
حضرت على عليهالسلام مىفرمايد:
«لا يَجِدُ عَبْدٌ طَعْمَ الْايمانِ حَتَّى يَدْعَ الْكِذْبَ جِدَّهُ وَ هَزْلَهُ» «1»
هيچ بندهاى مزه ايمان را درك نمىكند، مگر وقتى كه دروغگويى را ترك كند، خواه شوخى باشد يا جدّى.
|