|
عزّت نفس
«عزّت» حالتى است كه مانع شكست انسان مىشود و ريشه ان از «ارضٌ عِزازٌ» است يعنى زمين سخت و با صلابت «1» كه نوك كلنگ و نيز آب در آن تأثير نمىكند. اصل معناى عزّت، همان صلابت است، و در معانى: غلبه، كميابى سختى، غيرت و حميت نيز در قرآن به كار رفته و «عزيز»- كه از اسماى حسناى الهى است- يعنى كسى كه غالب است و مغلوب نمىشود. «2»
عزّت واقعى از آن خداوند غالب و قاهرى است كه هرگز مغلوب و مقهور نمىگردد، كمترين نيازى به غير خود ندراد و هيچ كس و هيچ چيز نمىتوان در حريم مقدس او كمترين نفوذ را بنمايد. از اين رو فرمود:
«... انَّ الْعِزَّةَ لِلَّهِ جَميعاً ...» «3»
راه منحصر به فرد كسب عزّت نيز، راهيابى به درگان آن عزيز يگانه است؛
«مَنْ كانَ يُريدُ الْعِزَّدَ فَلِلَّهِ الْعِزَّةُ جَميعاً» «4»
علامه طباطبايى در تفسير اين آيه مىنويسد:
آيه در صدد اين نيست كه بيان كند عزّت، اختصاص به خدا دارد به گونهاى كه جز او كسى بدان دست نمىيابد وهر كس در پى عزتمندى بر ايد، چيز محالى را درخواست كرده است، بلكه معنيا آيه اين است كه هر كس عزّت مىجويد بايد از خدا بخواهد چرا كه عزّت، در واقع نزد ديگران يافت نمىشود. «1»
|