غيرت دينى‏

واژه «غيرت» به طور عموم و مطلق به معناى رشك و حسد نسبت به ناموس و حفظ و حراست او از نامحرم ات و تركيب‏هاى «غيرت دينى، غيرت ملّى، غيرت سياسى» و مانند آن كه در زبان فارسى كاربرد دارد، به مفهوم حفاظت از دين، ملّت و سياست از گزند دشمنان است. واژه‏هاى «مروّت، جوانمردى، و حميت» معنايى نزديك به غيرت دينى و سياسى دارند، چنان كه غيرت به معناى حميت و تعصّب در دين نيز به كار رفته است، «1» گرچه حميت و تعصّب اگر به خاطر دين نباشد، ناپسند و محكوم است. امام سجاد عليه السلام فرمود:
هر حميت و تعصّبى در دوزخ است، جز تعصب حمزه كه به خاطر پيامبر صلى الله عليه و آله بود.به هر حال، منظور ازغيرتِ دينى اين است كه مسلمانان- به ويژه كارگزاران و دولتمردان- نسبت به مسائل دينى، ترويج و اجراى معارف و احكام اسلامى، حاكميت دينى و ... حساسيت داشته باشند. اگر اتفاقاتى كه رخ داده يا در حال رخ دادن است، مطابق با اصول كلّى اسلام و انقلاب است، آن را تأييد كنند و يارى نمايند و اگر مسأله‏اى بر خلاف اسلام و انقلاب و به زيان مسلمانان است، در برابر آن عكس العمل نشان دهند، محكومش كنند ودر حد توان، از پيدايش يا پويش ان جلوگيرى كنند و ...