4- انفاق و احسان‏
در هر جامعه‏اى كم و بيش افرادى يافت مى‏شوند كه به علل گوناگونى توان تأمين زندگى خويش را ندارند، همچنين مواردى پيش مى‏آيد كه نياز به كمك توانگران احساس مى‏شود مانند ساختن بيمارستان، مدرسه، پل و راه، مسجد و كارهاى عام المنفعه ديگر. در اين گونه موارد سخاوت و جوانمردى اقتضا مى‏كند كه آدمى به كمك همنوعان خود بشتابد و با انفاق بخشى از دارايى خود در رفع نيازمندى‏هاى عمومى سهيم شود. قرآن مجيد اين اقدام خيرخواهانه را برخاسته از ايمان دانسته، مى‏فرمايد: «قُلْ لِعِبادِىَ الَّذينَ امَنوُا يُقيموُا الصَّلوةَ وَ يُنْفِقوُا مِمَّا رَزَقْناهُمْ سِرّاً وَ عَلانِيَةً مِنْ قَبْلِ انْ يَأْتِىَ يَوْمٌ لابَيْعٌ فيهِ وَ لا خِلالٌ» «2»به بندگان من- كه ايمان آورده‏اند- بگو: نماز را برپاى دارند و از آنچه به آنها روزى داده‏ايم، پنهان و آشكار، انفاق كنند پيش از آن كه روزى فرارسد كه نه خريد و فروشى در آن است و نه دوستيى.همچنين در آيات متعدد ديگرى از شرايط و آداب و آثار ارزشمند انفاق سخن رفته است.