1- عفّت و پاكدامنى‏
پاكداشت جسم و روح از هر گونه آلودگى جنسى، مقام ارجمندى است كه عالى‏ترين درجه آن را اولياى خدا دارا هستند وديگران نيز هر چه از پليدى‏هاى جنسى فاصله بگيرند، به خدا نزديكتر خواهند شد. ازدواج، تنها راه اشباع غرايز جنسى است و آفريننده هستى هيچ راه ديگرى را مجاز نشمرده است. بنابراين، مرد و زن بايد از اين راه اصولى و الهى به اشباع غريزه خويش بپردازند و هر گز گوهر عفت خويش را با سنگ خيانت نشكنند و از اين نظر هيچ تفاوتى ميان زن و مرد نيست.آراستگى هر يك از زن و مرد به ملكه عفّت، موجب پاكى، صداقت و سلامت زندگى مى‏شود و ارزش‏هاى ديگر را نيز در پى خواهد داشت. امير مؤمنان عليه السلام مى‏فرمايد: «الْعِفَّةُ رَأْسُ كُلِّ خَيْرٍ» «1»عفّت ريشه همه نيكى‏هاست.گر چه زن، ناموس مرد محسوب مى‏شود كه بايد به طور كلى از تعرّض نامحرم در امان بماند ولى اين مصونيت تا حدود زيادى به عفت مرد بستگى دارد و اگر مردى جانب عفّت را مراعات نكند و به ناموس ديگران خيانت ورزد قطعا" گرفتار عكس‏العمل ديگران و مقابله به مثل خواهد شد. امام صادق عليه السلام مى‏فرمايد: «عَفوُّا عَنْ نِساءِ النَّاسِ تَعُفَّ نِساؤُكُمْ» «2»از زنان مردم چشم بپوشيد تا زنانتان عفيف بمانند.