9- فروتنى‏
از ديدگاه قرآن، انسان‏ها همه از يك پدر و مادر، پديد آمده‏اند و پدر همه نيز از خاك آفريده شده و از نظر آفرينش، كسى بر ديگرى برترى ندارد و تنها ملاك ارزشمندى انسان تقواست. همچنين پايان زندگى همه موجودات و از جمله انسان، به مرگ و متلاشى شدن بدن عنصرى آنان ختم مى‏شود. بر اين اساس، انسان با چنين آغاز وانجامى، شايسته نيست به ديگران، نخوت بورزد و خود را بزرگ و آنان را كوچك‏شمارد. امام متقيان سلام الله عليه در اين باره مى‏فرمايد: «ما لِابْنِ آدَمَ وَالْفَخْرَ، اوَّلُهُ نُطْفَةٌ وَ آخِرُهُ جيفَةٌ لا يَرْزُقُ نَفْسَهُ وَ لا يَدْفَعُ حَتْفَهُ» «1»آدمى زاده را چه به فخرفروشى؟ آغاز او نطفه و انجامش مردار گنديده است، نه مى‏تواند خود را سير كند و نه توان رفع مرگ خود را دارد.از اين رو علتى براى فخر فروشى به ديگران باقى نمى‏ماند. امّا به دليل اين كه احترام مؤمنان و مسلمانان لازم است، بسيار بجاست كه در مقابل آنان، انسان متواضع باشد و از مردم توقع كرنش و كوچكى نداشته باشد. نيز بداند كه تكبّر و تواضع نتيجه عكس دارد.يعنى اگر انسان تكبر بورزد، كوچك مى‏شود ولى اگر تواضع كند در نظر مردم بزرگ و محترم مى‏شود. به تعبير همان امام: «مَنْ تواضَعَ عَظَّمَهُ اللَّهُ وَ رَفَعَهُ» «2»هر كس فروتنى كند، خدا بزرگش دارد و بالايش برد.چنانكه فرمود: «تَكَبُّرُ الْمَرْءِ يَضَعُهُ» «3»تكبر ورزى شخص، او را به زمين مى‏زند.